چتربازی[ ۱] ، پاراگلایدینگ یا پاراگلایدر ( به انگلیسی: Paragliding ) یک ورزش تفریحی و جذاب است. در هنگام پرواز، خلبان به وسیله یک بال صندلی و یک چتر نجات پرواز می کند.
[ ۲]
برای پرواز با پاراگلایدر خلبان به آرامی از سطح شیب دار کوه به سمت پایین می دود و با حالتی به شکل سرخوردن در آسمان از کوه جدا می شود و خلبان برای آغاز پرواز احتیاجی به انجام سقوط آزاد یا پرش از صخره ندارد. نشست وبرخاست با پاراگلایدر به نرمی و آرامی برابر با توان بدنی خلبان برای دویدن است و نکته اینکه هنگام پرواز به هیچ وجه حالت ترس از افتادن به انسان دست نخواهد داد و اصلاً قابل مقایسه با بالا رفتن از کوه یا وحشت نگاه کردن از بالای یک ساختمان بلند نیست. [ ۳] پرواز می تواند به چند شکل آغاز شود. در روش اول خلبان با سرعت در جهت مخالف باد می دود و چتر را پشت سر خود می کشد. برخورد باد به زیر چتر آن را به اهتزاز درمی آورد و نهایتاً موجب به پرواز درآمدن خلبان می شود. اگر باد شدیدتر باشد گاهی خلبان ابتدا در جهت مخالف می ایستد ( به اصطلاح ریورز یا ضربدری گفته می شود ) تا باد چتربال را از زمین جدا کند و سپس برگشته و دویدن را آغاز می کند تا از زمین جدا شود. این روش ها معمولاً در نواحی کوهستانی انجام می شود تا خلبان بتواند از تفاوت ارتفاعش با زمین پست تر نیز برای تداوم مدت پرواز استفاده کند. در روش دوم که معمولاً در نواحی پست استفاده می شود، خلبان به کمک یک وسیله دیگر کشیده می شود تا به ارتفاع مناسب برسد ( معمولاً زیر ۳۰۰۰ پا ) و پس خود را از طنابی که توسط آن کشیده شده جدا می کند و مستقلاً پرواز می کند. [ ۴]
عکسهایی از خلبانان ایرانی
فرود دقت یا هدف زنی ( به انگلیسی: Accuracy ) یکی از رشته های چتربال سواری است که در آن خلبان پرواز خود را از نقطه ای در قله کوه آغاز و در محل فرود می بایست برروی یک هدف از قبل تعیین شده فرود بیاید.
آکروباتیک یا آکروباسی ( به انگلیسی: Acrobatics ) یکی از رشته های چتربال سواری است که در آن خلبان در حین پرواز با چتربال در آسمان، اقدام به اجرای حرکات شگفت آور و هنرهای نمایشی می کند.
مسافت ( به انگلیسی: Cross Country ) یکی از رشته های چتربال سواری است که در آن خلبان می تواند با استفاده از انرژی گرمایشی حاصل از تابش نور خورشید بر زمین و بازگشت آن به صورت تابشی، رسانایی و همرفتی ساعت ها و کیلومترها در آسمان پرواز کند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلف[ ۲]
برای پرواز با پاراگلایدر خلبان به آرامی از سطح شیب دار کوه به سمت پایین می دود و با حالتی به شکل سرخوردن در آسمان از کوه جدا می شود و خلبان برای آغاز پرواز احتیاجی به انجام سقوط آزاد یا پرش از صخره ندارد. نشست وبرخاست با پاراگلایدر به نرمی و آرامی برابر با توان بدنی خلبان برای دویدن است و نکته اینکه هنگام پرواز به هیچ وجه حالت ترس از افتادن به انسان دست نخواهد داد و اصلاً قابل مقایسه با بالا رفتن از کوه یا وحشت نگاه کردن از بالای یک ساختمان بلند نیست. [ ۳] پرواز می تواند به چند شکل آغاز شود. در روش اول خلبان با سرعت در جهت مخالف باد می دود و چتر را پشت سر خود می کشد. برخورد باد به زیر چتر آن را به اهتزاز درمی آورد و نهایتاً موجب به پرواز درآمدن خلبان می شود. اگر باد شدیدتر باشد گاهی خلبان ابتدا در جهت مخالف می ایستد ( به اصطلاح ریورز یا ضربدری گفته می شود ) تا باد چتربال را از زمین جدا کند و سپس برگشته و دویدن را آغاز می کند تا از زمین جدا شود. این روش ها معمولاً در نواحی کوهستانی انجام می شود تا خلبان بتواند از تفاوت ارتفاعش با زمین پست تر نیز برای تداوم مدت پرواز استفاده کند. در روش دوم که معمولاً در نواحی پست استفاده می شود، خلبان به کمک یک وسیله دیگر کشیده می شود تا به ارتفاع مناسب برسد ( معمولاً زیر ۳۰۰۰ پا ) و پس خود را از طنابی که توسط آن کشیده شده جدا می کند و مستقلاً پرواز می کند. [ ۴]
عکسهایی از خلبانان ایرانی
فرود دقت یا هدف زنی ( به انگلیسی: Accuracy ) یکی از رشته های چتربال سواری است که در آن خلبان پرواز خود را از نقطه ای در قله کوه آغاز و در محل فرود می بایست برروی یک هدف از قبل تعیین شده فرود بیاید.
آکروباتیک یا آکروباسی ( به انگلیسی: Acrobatics ) یکی از رشته های چتربال سواری است که در آن خلبان در حین پرواز با چتربال در آسمان، اقدام به اجرای حرکات شگفت آور و هنرهای نمایشی می کند.
مسافت ( به انگلیسی: Cross Country ) یکی از رشته های چتربال سواری است که در آن خلبان می تواند با استفاده از انرژی گرمایشی حاصل از تابش نور خورشید بر زمین و بازگشت آن به صورت تابشی، رسانایی و همرفتی ساعت ها و کیلومترها در آسمان پرواز کند.
wiki: پاراگلایدر