پارادوکس مرگ گرما

در سال ۱۸۶۲ لرد کلوین، هرمان فون هلمهولتز و ویلیام جان مک کورن رانکین پارادوکس مرگ گرما را فرمول بندی کردند. [ ۱] این پارادوکس از ترمودینامیک برای نشان دادن عدم امکان وجود جهان بی نهایت قدیمی استفاده می کند.
این پارادوکس بر مبنای مدل کلاسیک جهان که در آن جهان ازلی است قرار دارد. این پارادوکس، پارادوکس یک نمونه است. این لازم بود که ایده اولیه در بارهٔ جهان اصلاح شود که در نتیجه نمونه را تغییر می دهد و در نتیجه پارادوکس وقتی نمونه تغییر کرد حل شد.
این پارادوکس بر مبنای قانون دوم ترمودینامیک که توسط رودلف کلاوزیوس فرض شده بود قرار داشت که بر مبنای آن گرما فقط می توانست از جسم گرم تر به سردتر برود. اگر جهان ازلی بود، همان طور که در مدل اولیه جهان ادعا شده بود، باید سرد می ماند.
هر جسم گرمی گرما را به محیط سردتر انتقال می دهد، تا همه چیز در دمای یکسان باشد. برای دو جسم در دمای یکسان گرما به مکان دیگر انتقال پیدا کرده است. اگر جهان بی نهایت قدیمی بود، باید زمان کافی برای ستاره ها از محیط های سرد و گرم بود و همه چیز باید در دمای یکسان می بود.
تا ستاره ها و جهان در تعادل ترمودینامیکی نباشند جهان نمی تواند بی نهایت قدیمی باشد.
این پارادوکس در مه بانگ مطرح نمی شود. در مه بانگ جهان به اندازه کافی قدیمی نیست که به تعادل ترمودینامیکی برسد.