پارادوکس ابیلین، پارادوکسی است که در آن، مجموعه ای از مردم به شکل گروهی، تصمیم به انجام کاری می گیرند؛ در حالی که هر کدام به تنهایی، با انجام آن کار مخالف اند. این اتفاق زمانی روی می دهد که هر کدام از اعضایِ آن گروه، به اشتباه فکر می کند که تصمیم شخصیِ او، در تعارض با خواستِ جمعی است و بنابراین باید از ارائهٔ نظر خود، خودداری کند. [ ۱]
پارادوکس ابیلین، توسط استاد مدیریتِ دانشگاه جرج واشینگتن، جری هاروی در مقاله ای با عنوانِ پارادوکس ابیلین و تأملات دیگر در مدیریت[ ۲] معرفی شد. نام این پدیده، از حکایتِ کوتاهی برگرفته شده که هاروی از آن، برای معرفی پارادوکس استفاده کرده است:[ ۱]
در یک بعدازظهر داغ در کولمن تگزاس، خانواده ای در آسایش و راحتی، در حیاط خانه شان، مشغول دومینو بازی کردن بودند تا این که پدربزرگ پیشنهاد داد که برای یک گردش کوتاه به ابیلین بروند و ناهار را آن جا بخورند. مادر گفت: «وای! چه ایدهٔ خوبی!» و پدر با وجود آن که از دوری راه و گرمای هوا می ترسید اما از آن جا که احساس می کرد مخالف جمع است تاییدکنان گفت: «من هم موافقم! تنها امیدوارم که مادربزرگ هم مشکلی با این ایده نداشته باشد. » و مادربزرگ فوراً گفت: «البته که مشکلی ندارم، من مدت ها است که ابیلین را ندیده ام…»
سواری طولانی، هوا گرم و راه پر از خاک و طوفان بود. زمانی که به رستوران رسیدند، غذا به بدی راه بود. آن ها چهار ساعت بعد در خستگی مفرط، به خانه بازگشتند.
یکی از آن ها به دروغ گفت: «گردش خوبی بود. این طور نیست؟» این را مادربزرگ گفته بود که از صمیم قلب، تمایلی به رفتن نداشت اما در عین حال نتوانسته بود در برابر سه انسان مشتاق مقاومت کند. پدر خطاب به مادر گفت: «من که چندان لذتی از گردش نبردم. تنها به خاطر تو بود که حاضر شدم بیایم. » و مادر گفت: «من فقط می خواستم که تو ناراحت نشوی. کدام انسان عاقلی در این هوای گرم از خانه بیرون می رود؟» در پایان پدربزرگ خاطرنشان کرد که تنها به این خاطر چنین پیشنهادی را داده است که احساس می کرده بقیه، از ماندن در خانه خسته شده اند.
اعضای گروه همگی حیران بودند که چه طور تصمیمی گرفته اند که هیچ کدام شان به انجام آن تمایلی نداشته اند.
این پدیده، نمونه ای از یک اندیشهٔ گروهی است. چنین پدیده ای به سادگی، توسط آن دسته از نظریه های روان شناسی اجتماعی که به همنوایی ( انطباق ) و تاثیرپذیری اجتماعی نظر دارند، توجیه پذیر است. به علاوه از منظر روان شناختی دیگری هم می توان به این پدیده نظر افکند، بازدارنده های اجتماعی، بسیاری از اوقات افراد را از بیان دیدگاه ها و پیگیری خواسته هایِ شخصی منصرف می کنند و این تمایلات را به صورت ایما - و - اشاره های غیرمستقیم و رفتارهای پنهانی در پشت گفتار و کردار آنها قرار می دهند. تمایل به پذیرفته شدن به عنوان عضوی درونی از گروه و ترس از طرد شدن به خاطر بیان دیدگاه های اعتراضی، برخی از این بازدارنده های اجتماعی اند که باعث به وجود آمدن چنین پدیده هایی می شوند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفپارادوکس ابیلین، توسط استاد مدیریتِ دانشگاه جرج واشینگتن، جری هاروی در مقاله ای با عنوانِ پارادوکس ابیلین و تأملات دیگر در مدیریت[ ۲] معرفی شد. نام این پدیده، از حکایتِ کوتاهی برگرفته شده که هاروی از آن، برای معرفی پارادوکس استفاده کرده است:[ ۱]
در یک بعدازظهر داغ در کولمن تگزاس، خانواده ای در آسایش و راحتی، در حیاط خانه شان، مشغول دومینو بازی کردن بودند تا این که پدربزرگ پیشنهاد داد که برای یک گردش کوتاه به ابیلین بروند و ناهار را آن جا بخورند. مادر گفت: «وای! چه ایدهٔ خوبی!» و پدر با وجود آن که از دوری راه و گرمای هوا می ترسید اما از آن جا که احساس می کرد مخالف جمع است تاییدکنان گفت: «من هم موافقم! تنها امیدوارم که مادربزرگ هم مشکلی با این ایده نداشته باشد. » و مادربزرگ فوراً گفت: «البته که مشکلی ندارم، من مدت ها است که ابیلین را ندیده ام…»
سواری طولانی، هوا گرم و راه پر از خاک و طوفان بود. زمانی که به رستوران رسیدند، غذا به بدی راه بود. آن ها چهار ساعت بعد در خستگی مفرط، به خانه بازگشتند.
یکی از آن ها به دروغ گفت: «گردش خوبی بود. این طور نیست؟» این را مادربزرگ گفته بود که از صمیم قلب، تمایلی به رفتن نداشت اما در عین حال نتوانسته بود در برابر سه انسان مشتاق مقاومت کند. پدر خطاب به مادر گفت: «من که چندان لذتی از گردش نبردم. تنها به خاطر تو بود که حاضر شدم بیایم. » و مادر گفت: «من فقط می خواستم که تو ناراحت نشوی. کدام انسان عاقلی در این هوای گرم از خانه بیرون می رود؟» در پایان پدربزرگ خاطرنشان کرد که تنها به این خاطر چنین پیشنهادی را داده است که احساس می کرده بقیه، از ماندن در خانه خسته شده اند.
اعضای گروه همگی حیران بودند که چه طور تصمیمی گرفته اند که هیچ کدام شان به انجام آن تمایلی نداشته اند.
این پدیده، نمونه ای از یک اندیشهٔ گروهی است. چنین پدیده ای به سادگی، توسط آن دسته از نظریه های روان شناسی اجتماعی که به همنوایی ( انطباق ) و تاثیرپذیری اجتماعی نظر دارند، توجیه پذیر است. به علاوه از منظر روان شناختی دیگری هم می توان به این پدیده نظر افکند، بازدارنده های اجتماعی، بسیاری از اوقات افراد را از بیان دیدگاه ها و پیگیری خواسته هایِ شخصی منصرف می کنند و این تمایلات را به صورت ایما - و - اشاره های غیرمستقیم و رفتارهای پنهانی در پشت گفتار و کردار آنها قرار می دهند. تمایل به پذیرفته شدن به عنوان عضوی درونی از گروه و ترس از طرد شدن به خاطر بیان دیدگاه های اعتراضی، برخی از این بازدارنده های اجتماعی اند که باعث به وجود آمدن چنین پدیده هایی می شوند.
wiki: پارادوکس ابیلین