پادشاهی متحد بریتانیای کبیر و ایرلند ( به انگلیسی: United Kingdom of Great Britain and Ireland ) یک کشور مستقل در جزایر بریتانیا بود که بین سال های ۱۸۰۱ تا ۱۹۲۲ میلادی وجود داشت، زمانی که تمام ایرلند را شامل می شد. [ ۱] این توسط مصوبه های اتحاد ۱۸۰۰ تأسیس شد که پادشاهی بریتانیا و پادشاهی ایرلند را در یک کشور متحد ادغام کرد. تأسیس دولت آزاد ایرلند در سال ۱۹۲۲ منجر به تغییر نام بقیه آن ها به پادشاهی بریتانیای کبیر و ایرلند شمالی شد.
بریتانیا، با تأمین مالی ائتلاف اروپایی که فرانسه را در طول جنگ های ناپلئونی شکست داد، نیروی دریایی سلطنتی بزرگی ایجاد کرد که امپراتوری بریتانیا را قادر ساخت تا به بزرگترین قدرت جهانی برای قرن آینده تبدیل شود. برای نزدیک به یک قرن از شکست نهایی ناپلئون پس از نبرد واترلو تا شروع جنگ جهانی اول، بریتانیا تقریباً پیوسته با قدرت های بزرگ در صلح بود. قابل توجه ترین استثنا جنگ کریمه با امپراتوری روسیه بود که در آن خصومت های واقعی نسبتاً محدود بود. با این حال، بریتانیا در عملیات نظامی تهاجمی گسترده در آفریقا و آسیا، مانند جنگ های تریاک با سلسله چینگ، برای گسترش مالکیت و نفوذ سرزمینی خود در خارج از کشور شرکت کرد.
با شروع نیمه دوم قرن نوزدهم، دولت امپراتوری سطوح فزاینده ای از خودمختاری را به دولت های منتخب محلی در مستعمرات اعطا کرد که ساکنان سفیدپوست از نظر جمعیتی و/یا از نظر سیاسی مسلط شده بودند، که این روند در نهایت منجر به این شد که کانادا، استرالیا، نیوزیلند، نیوفاندلند و آفریقای جنوبی به قلمروهای خودگردان تبدیل شوند. اگرچه این قلمروها بخشی از امپراتوری بریتانیا باقی ماندند، اما در عمل به دولت های محلی اجازه داده شد تا عمدتاً امور داخلی خود را بدون مداخله لندن، که عمدتاً تنها مسئول سیاست خارجی بود، مدیریت کنند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفبریتانیا، با تأمین مالی ائتلاف اروپایی که فرانسه را در طول جنگ های ناپلئونی شکست داد، نیروی دریایی سلطنتی بزرگی ایجاد کرد که امپراتوری بریتانیا را قادر ساخت تا به بزرگترین قدرت جهانی برای قرن آینده تبدیل شود. برای نزدیک به یک قرن از شکست نهایی ناپلئون پس از نبرد واترلو تا شروع جنگ جهانی اول، بریتانیا تقریباً پیوسته با قدرت های بزرگ در صلح بود. قابل توجه ترین استثنا جنگ کریمه با امپراتوری روسیه بود که در آن خصومت های واقعی نسبتاً محدود بود. با این حال، بریتانیا در عملیات نظامی تهاجمی گسترده در آفریقا و آسیا، مانند جنگ های تریاک با سلسله چینگ، برای گسترش مالکیت و نفوذ سرزمینی خود در خارج از کشور شرکت کرد.
با شروع نیمه دوم قرن نوزدهم، دولت امپراتوری سطوح فزاینده ای از خودمختاری را به دولت های منتخب محلی در مستعمرات اعطا کرد که ساکنان سفیدپوست از نظر جمعیتی و/یا از نظر سیاسی مسلط شده بودند، که این روند در نهایت منجر به این شد که کانادا، استرالیا، نیوزیلند، نیوفاندلند و آفریقای جنوبی به قلمروهای خودگردان تبدیل شوند. اگرچه این قلمروها بخشی از امپراتوری بریتانیا باقی ماندند، اما در عمل به دولت های محلی اجازه داده شد تا عمدتاً امور داخلی خود را بدون مداخله لندن، که عمدتاً تنها مسئول سیاست خارجی بود، مدیریت کنند.
