پادشاهی لمباردها

پادشاهی لمباردها ( لاتین: Regnum Langobardorum؛ ایتالیایی: Regno dei Longobardi؛. بعدها پادشاهی ایتالیا - لاتین، Regnum totius Italiae ) یک ایالت قرون وسطایی اولیه بود که توسط لمباردها، از ژرمن ها ، در شبه جزیره ایتالیا در اواخر قرن ششم تأسیس شد. پادشاه به طور سنتی توسط اشراف عالی رتبه، دوک ها، انتخاب می شد، تلاشهای متعددی برای ایجاد یک سلسله موروثی با شکست مواجه شد. این پادشاهی به چندین دوک نشین تقسیم می شد که توسط دوک های نیمه خودمختار اداره می شدند. دوک نشین ها به نوبه خود بین مأموران عالیرتبه ( گاستالدها ) تقسیم می شدند. پایتخت این پادشاهی و مرکز حیات سیاسی آن پاویا در منطقه ای بود که امروزه در شمال ایتالیای مدرن لمباردی خوانده می شود. [ ۱]
تهاجم لمباردها به ایتالیا با مخالفت امپراتوری بیزانس روبرو شد که کنترل بیشتر شبه جزیره را تا اواسط قرن هشتم حفظ کرد. در بیشتر تاریخ پادشاهی، مناطق اگزارچات راونا و دوک نشین رم تحت حاکمیت بیزانس، دوک نشین های لمبارد شمالی را که مجموعاً به نام لانگوباردیای کبیر شناخته می شدند، از دو دوک نشین بزرگ جنوبی اسپولتو و بنونتو که لانگوباردیا صغیر را تشکیل می دادند جدا کردند. به دلیل این تقسیم، دوک نشین های جنوبی به طور قابل ملاحظه ای خودمختارتر از دوک نشین های شمالی کوچکتر بودند. [ ۲]
در قرن ششم، امپراتور بیزانس، ژوستینین یکم تلاش کرد تا قدرت امپراتوری را در قلمروهای امپراتوری روم غربی بازگرداند. در نتیجه جنگ گوت ها ( ۵۳۵–۵۵۴ ) که علیه پادشاهی استروگوت ها به راه افتاد، امیدهای بیزانس برای یک پیروزی زودرس و آسان به یک جنگ فرسایشی طولانی تبدیل شد که منجر به جابجایی و پراکندگی گسترده جمعیت و تخریب اموال شد. [ ۳]
مشکلات بیشتر در زمستان آتش فشانی ۵۳۶ میلادی تشدید شد و باعث قحطی گسترده ( ۵۳۸–۵۴۲ ) و یک بیماری همه گیر طاعون ویرانگر ( ۵۴۱–۵۴۲ ) شد. اگرچه امپراتوری بیزانس در نهایت پیروز شد، اما ثابت شد که این یک پیروزی شکست آمیزبود، زیرا همه این عوامل باعث شد که جمعیت شبه جزیره ایتالیا سقوط کند و سرزمین های فتح شده به شدت کم جمعیت و فقیر شود. [ ۴] [ ۵]
در سال ۵۷۲، سی و پنج دوک در پاویا گرد هم آمدند تا از پادشاه کلف استقبال کنند. پادشاه جدید مرزهای پادشاهی را گسترش داد و فتح توشیا را تکمیل کرد و راونا را محاصره کرد. کلف سعی کرد سیاست آلبوین را به طور مداوم دنبال کند، که هدف آن شکستن نهادهای قانونی - اداری بود که در دوران استروگوت ها و حکومت بیزانس ایجاد شده بود. او با از بین بردن بسیاری از اشراف لاتین، از طریق اشغال زمین های آنها و به دست آوردن دارایی های آنها، به این مهم دست یافت. با این حال، او نیز در سال ۵۷۴ قربانی شد و توسط مردی از اطرافیانش که احتمالاً با بیزانسی ها تبانی کرده بود، کشته شد. [ ۶]