پادشاهی ساردنی

پادشاهی ساردنی ( به ایتالیایی: Regno di Sardegna؛ ساردنیایی: Rennu de Sardigna ) که به عنوان پیمونت - ساردنی نیز شناخته شده است، قلمرو تحت فرمان دودمان ساوی از ۱۷۲۰ تا ۱۸۶۱ میلادی بود. پادشاهی ساردنی با سپردن تاج ساردنی به شاه ویکتور آمادئوس دوم ساووا پس از پیمان لاهه ( ۱۷۲۰ ) شکل گرفت. او در عوض فرمانروایی بر ساردنی و کسب عنوان شاه ساردنی، فرمانروایی سیسیل را به امپراتوری اتریش واگذار کرد. پس از کنگره وین در ۱۸۱۵، قلمرو پادشاهی ساردنی شامل ساردنی، ساووا، پیمونت، لیگوریا و نیس بود. طی بخش اعظم قرون ۱۸ و ۱۹ میلادی، مرکز اقتصادی و سیاسی این سرزمین، شهر تورین در پیمونت واقع در سرزمین اصلی ایتالیا بود. در ۱۸۶۰ میلادی مناطق نیس و ساووا به فرانسه واگذار شدند؛ در عوض، قرار شد تا فرانسه به ساردنی در یکپارچه کردن ایتالیا کمک کند. در ۱۸۶۱ میلادی، پادشاهی ساردنی با الحاق دولت های دیگر ایتالیا به قلمرو خود، پادشاهی جدید ایتالیا را به وجود آورد.
این پادشاهی یکی از اعضای شورای آرگون بود و در ابتدا شامل جزایر کرس و ساردینیا بود، که حاکمیت بر هر دوی آنها توسط پاپ ادعا می شد، که به آنها به عنوان یک فیوف، ( "پادشاهی ساردینیا و" کورس" ) ، به جیمز دوم پادشاه آراگون در سال 1297. در آغاز در سال 1324، جیمز و جانشینانش جزیره ساردینیا را فتح کردند و بالفعل اقتدار قانونی خود را ایجاد کردند. در سال 1420، پس از جنگ ساردین و آراگون، آخرین ادعای رقیب برای جزیره خریداری شد. پس از اتحاد تاج های آراگون و کاستیا، ساردینیا بخشی از امپراتوری رو به رشد اسپانیا شد.
در سال 1720، این جزیره و پادشاهی آن توسط هابسبورگ و بوربون مدعیان تاج و تخت اسپانیا به دوک ساووی، ویکتور آمادئوس دوم واگذار شد. ساوایی ها آن را با دارایی های تاریخی خود در سرزمین اصلی ایتالیا متحد کردند و این پادشاهی به تدریج با ایالت های سرزمین اصلی یکسان شد که علاوه بر ساووی و آئوستا، دارایی های سلسله ای مانند شاهزاده پیه مونته و شهرستان نیس در هر دو کشور را شامل می شد. که ساوایی ها به ترتیب از قرن سیزدهم و سال 1388 کنترل خود را اعمال می کردند. نام رسمی این ایالت مرکب «ایالات اعلیحضرت پادشاه ساردینیا» بود و از آن به عنوان ساردینا - پیه مونته یا به اشتباه پادشاهی از پیه مونته یاد میشود ، زیرا جزیزه ساردینیا همیشه در درجه دوم اهمیت سلطنت قرار داشته است. تحت حکومت ساوویارد، دولت پادشاهی، طبقه حاکم، مدل های فرهنگی و مرکز جمعیت به طور کامل در سرزمین اصلی قرار داشتند. بنابراین، در حالی که پایتخت جزیره ساردینیا و مقر نایب السلطنه آن همیشه کالیاری بوده است، شهر تورین، پایتخت ساووی از اواسط قرن شانزدهم، شهر پیدمونتی بود که بالفعل مقر قدرت بود. این وضعیت با ادغام کامل در سال 1847، زمانی که تمام نهادهای دولتی پادشاهی در تورین متمرکز شدند، به وضعیت رسمی اعطا شد.