پادشاهی روم ( به لاتین: Regnum Romanum ) نخستین دوره از تمدن باستانی روم است که از سال ۷۵۳ قبل از میلاد[ ۱] تا سال ۵۰۹ ق. م. برپایه حکومت سلطنتی در رم و قلمرو آن برپا بوده است. رمولوس نخستین پادشاه رومیان، شهر رم را بنیان نهاد و پس از مرگ پدربزرگش به پادشاهی رسید. رمولوس پس از اتحاد با سابین ها تعدادی از پاتریسین ها ( مردان اشرافی ) را به عنوان سناتور برای شرکت در انجمن مشورتی سنا انتخاب کرد. رمولوس طی ۳۸ سال حکومت خود، توانست بسیاری از شهرهای سرزمین لاتیوم را تحت تسلط درآورد و شهر رم را به یک شهر بزرگ تبدیل کند. او پس از مرگ به مقام خدایی رسید و معبدی برای پرستش روح او در بازار شهر ساخته شد.
با قدرت گرفتن روم، قبایل همسایه از جمله اتروسک ها نیز با لاتین ها متحد شدند و به این ترتیب روم به قدرتمندترین دولت شبه جزیره ایتالیا تبدیل شد. اتروسک ها که خود را کمتر از رومی ها نمی دیدند، خواهان مشارکت در نظام کشور شدند، به طوری که پنجمین و ششمین و هفتمین پادشاهان روم از میان آن ها برگزیده شدند. در دوره هفتمین پادشاه یعنی تارکوینیوس سوپربوس اتروسک ها به بالاترین مقام رسیدند و ثروت کلانی به چنگ آوردند. عامه مردم اتروسک ها را به چشم غاصبان بیگانه می نگریستند و به دنبال فرصتی برای بیرون کردن آن ها از آن سرزمین بودند. عاقبت در سال ۵۰۹ پیش از میلاد، تعدادی از سناتورها به رهبری لوکیوس یونیوس بروتوس پادشاه را خلع و حکومت را جمهوری اعلام کردند و جمهوری روم آغاز شد.
در دوران پادشاهی تنها پادشاه[ یادداشت ۱] بود که به عنوان کلانتر عالی رتبه با رأی پاتریسی ها[ یادداشت ۲] یا همان سران قبایل اولیه رومی انتخاب می شد تا شهر را اداره و حکومت کند، تنها استثناء رومولوس بود چرا که او نخستین پادشاه و بنیان گذار شهر روم بود. راجع به چهار پادشاه نخست روم ( لاتین ها ) سندی که نشان دهد انتصابشان به پادشاهی امری موروثی بوده در دست نیست، درحالی که برای سه پادشاه آخر ( اتروسک ها ) ملاک وراثت مادری برقرار بوده است.
تاریخ نگاران عصرباستان بر این ادعا بودند که پادشاهان روم بر مبنای فضایل و دانش خود به پادشاهی برگزیده می شدند. برای تاریخ نگاران باستانی مشکل بود که اقتدارات پادشاه را تعریف کنند، اقتداراتی که در دوران جمهوری روم به کنسول ها تفویض شدند. برخی تاریخ نگاران مدرن بر این گمان اند که قدرت عالی از آنِ مردم بوده است و پادشاه صرفاً یک مقام مجری می نمود درحالی که برای برخی دیگر قدرت مطلقه از آنِ پادشاه بوده و مردم و سنا نقشی درجه دوم و در حد کنترل قدرت پادشاه داشتند. نمادهای اقتدار پادشاه عبارت بودند از دوازده تبردار[ یادداشت ۳] مجهز به تبرپوش، کرسی کورولی، توگای سرخ، کفش هایی سرخ و دیهیم سفیدی بر سر. پادشاه از اقتدارات و امتیازات زیر برخوردار بود: دارای اقتدار عالیه، فرمانده عالی قوای نظامی، رئیس حکومت، کاهن اعظم، قانونگذار و قاضی ارشد. انتخاب پادشاه فرایندی بود که مشتمل بر مداخلهٔ اینتررکس، سنا، مجمع کوریاتا، [ یادداشت ۴] و البته آگورهایی که می بایستی اراده خدایان را به واسطه عمل فالگیری از روی حرکت پرندگان حدس بزنند. در تئوری این مردم روم بودند که پادشاه خود را انتخاب می کردند اما در عمل مجلس سنا که این کار را انجام می داد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفبا قدرت گرفتن روم، قبایل همسایه از جمله اتروسک ها نیز با لاتین ها متحد شدند و به این ترتیب روم به قدرتمندترین دولت شبه جزیره ایتالیا تبدیل شد. اتروسک ها که خود را کمتر از رومی ها نمی دیدند، خواهان مشارکت در نظام کشور شدند، به طوری که پنجمین و ششمین و هفتمین پادشاهان روم از میان آن ها برگزیده شدند. در دوره هفتمین پادشاه یعنی تارکوینیوس سوپربوس اتروسک ها به بالاترین مقام رسیدند و ثروت کلانی به چنگ آوردند. عامه مردم اتروسک ها را به چشم غاصبان بیگانه می نگریستند و به دنبال فرصتی برای بیرون کردن آن ها از آن سرزمین بودند. عاقبت در سال ۵۰۹ پیش از میلاد، تعدادی از سناتورها به رهبری لوکیوس یونیوس بروتوس پادشاه را خلع و حکومت را جمهوری اعلام کردند و جمهوری روم آغاز شد.
در دوران پادشاهی تنها پادشاه[ یادداشت ۱] بود که به عنوان کلانتر عالی رتبه با رأی پاتریسی ها[ یادداشت ۲] یا همان سران قبایل اولیه رومی انتخاب می شد تا شهر را اداره و حکومت کند، تنها استثناء رومولوس بود چرا که او نخستین پادشاه و بنیان گذار شهر روم بود. راجع به چهار پادشاه نخست روم ( لاتین ها ) سندی که نشان دهد انتصابشان به پادشاهی امری موروثی بوده در دست نیست، درحالی که برای سه پادشاه آخر ( اتروسک ها ) ملاک وراثت مادری برقرار بوده است.
تاریخ نگاران عصرباستان بر این ادعا بودند که پادشاهان روم بر مبنای فضایل و دانش خود به پادشاهی برگزیده می شدند. برای تاریخ نگاران باستانی مشکل بود که اقتدارات پادشاه را تعریف کنند، اقتداراتی که در دوران جمهوری روم به کنسول ها تفویض شدند. برخی تاریخ نگاران مدرن بر این گمان اند که قدرت عالی از آنِ مردم بوده است و پادشاه صرفاً یک مقام مجری می نمود درحالی که برای برخی دیگر قدرت مطلقه از آنِ پادشاه بوده و مردم و سنا نقشی درجه دوم و در حد کنترل قدرت پادشاه داشتند. نمادهای اقتدار پادشاه عبارت بودند از دوازده تبردار[ یادداشت ۳] مجهز به تبرپوش، کرسی کورولی، توگای سرخ، کفش هایی سرخ و دیهیم سفیدی بر سر. پادشاه از اقتدارات و امتیازات زیر برخوردار بود: دارای اقتدار عالیه، فرمانده عالی قوای نظامی، رئیس حکومت، کاهن اعظم، قانونگذار و قاضی ارشد. انتخاب پادشاه فرایندی بود که مشتمل بر مداخلهٔ اینتررکس، سنا، مجمع کوریاتا، [ یادداشت ۴] و البته آگورهایی که می بایستی اراده خدایان را به واسطه عمل فالگیری از روی حرکت پرندگان حدس بزنند. در تئوری این مردم روم بودند که پادشاه خود را انتخاب می کردند اما در عمل مجلس سنا که این کار را انجام می داد.
wiki: پادشاهی روم