پادشاهی ایرلند ( به ایرلندی:Ríoghacht Éireann ) دولتی بود که از ۱۵۴۲ میلادی با اعلام هنری هشتم به عنوان شاه ایرلند تا ۱۸۰۰ میلادی در زمان اتحاد با بریتانیا و تشکیل پادشاهی متحد بریتانیای کبیر و ایرلند وجود داشت. این پادشاهی جانشین لردنشین ایرلند ( ۱۱۷۱–۱۵۴۲ ) گردید.
شاه هنری هشتم توسط حکومت های پروتستان اروپایی و نه دولت های کاتولیک، به عنوان فرمانروای ایرلند شناخته شد. اما دختر او ماری یکم در ۱۵۵۵ میلادی توسط پاپ به عنوان ملکه ایرلند به رسمیت شناخته شد. حیات پادشاهی ایرلند در ۱۸۰۱ میلادی هنگامی که، در اتحاد با پادشاهی بریتانیای کبیر، پادشاهی متحد بریتانیای کبیر و ایرلند را تشکیل داد، پایان یافت.
تا زمان مرگ روئدری در سال ۱۱۹۸، هنری دوم، پادشاه انگلستان به ایرلند حمله کرد و بخشی از آن را که کنترل می کرد به پسرش جان واگذار کرد. هنگامی که جان در سال ۱۱۷۷ به عنوان لرد ایرلند منصوب شد، تنها ده ساله بود. هنگامی که جان در سال ۱۱۹۹ به سلطنت رسید، او به عنوان لرد ایرلند باقی ماند و بدین ترتیب پادشاهی انگلستان و لرد ایرلند را به اتحاد شخصی آورد. در اواسط قرن سیزدهم، در حالی که جزیره به طور اسمی توسط پادشاه انگلستان اداره می شد، از حدود ۱۲۶۰ منطقه مؤثر کنترل شروع به عقب نشینی کرد. از آنجایی که خانواده های مختلف کامبرو - نورمن نجیب در نسل مردان از بین رفتند، اشراف گالی شروع به بازپس گیری سرزمین های از دست رفته کردند. پادشاهان متوالی انگلیسی برای جلوگیری از این جریان کار چندانی انجام ندادند، در عوض از ایرلند برای جذب افراد و تدارکات در جنگ های خود با پادشاهی اسکاتلند و پادشاهی فرانسه استفاده کردند.
در دهه ۱۳۹۰ لردنشین عملاً به پاله ( منطقه ای مستحکم در اطراف شهر دوبلین ) کاهش یافت و بقیه جزیره تحت کنترل خانواده های نجیب زاده مستقل گالیک - ایرلندی یا شورشی کامبرو نورمن بودند. ریچارد دوم، پادشاه انگلستان در طول سلطنت خود دو سفر به ایرلند انجام داد تا اوضاع را اصلاح کند. در نتیجه مستقیم دومین دیدار خود در سال ۱۳۹۹، او تاج و تخت خود را به هنری بولینگبروک از دست داد. این آخرین باری بود که یک پادشاه قرون وسطایی انگلستان از ایرلند دیدن کرد
در طول قرن پانزدهم، قدرت سلطنتی در ایرلند ضعیف بود، کشور تحت سلطه طوایف و سلسله های مختلف گیلیک ( اونیل، سلسله اوبراین، مک کارتی ) یا منشأ کامبرو نورمن ( برک، فیتز جرالد، باتلر ) بود.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفشاه هنری هشتم توسط حکومت های پروتستان اروپایی و نه دولت های کاتولیک، به عنوان فرمانروای ایرلند شناخته شد. اما دختر او ماری یکم در ۱۵۵۵ میلادی توسط پاپ به عنوان ملکه ایرلند به رسمیت شناخته شد. حیات پادشاهی ایرلند در ۱۸۰۱ میلادی هنگامی که، در اتحاد با پادشاهی بریتانیای کبیر، پادشاهی متحد بریتانیای کبیر و ایرلند را تشکیل داد، پایان یافت.
تا زمان مرگ روئدری در سال ۱۱۹۸، هنری دوم، پادشاه انگلستان به ایرلند حمله کرد و بخشی از آن را که کنترل می کرد به پسرش جان واگذار کرد. هنگامی که جان در سال ۱۱۷۷ به عنوان لرد ایرلند منصوب شد، تنها ده ساله بود. هنگامی که جان در سال ۱۱۹۹ به سلطنت رسید، او به عنوان لرد ایرلند باقی ماند و بدین ترتیب پادشاهی انگلستان و لرد ایرلند را به اتحاد شخصی آورد. در اواسط قرن سیزدهم، در حالی که جزیره به طور اسمی توسط پادشاه انگلستان اداره می شد، از حدود ۱۲۶۰ منطقه مؤثر کنترل شروع به عقب نشینی کرد. از آنجایی که خانواده های مختلف کامبرو - نورمن نجیب در نسل مردان از بین رفتند، اشراف گالی شروع به بازپس گیری سرزمین های از دست رفته کردند. پادشاهان متوالی انگلیسی برای جلوگیری از این جریان کار چندانی انجام ندادند، در عوض از ایرلند برای جذب افراد و تدارکات در جنگ های خود با پادشاهی اسکاتلند و پادشاهی فرانسه استفاده کردند.
در دهه ۱۳۹۰ لردنشین عملاً به پاله ( منطقه ای مستحکم در اطراف شهر دوبلین ) کاهش یافت و بقیه جزیره تحت کنترل خانواده های نجیب زاده مستقل گالیک - ایرلندی یا شورشی کامبرو نورمن بودند. ریچارد دوم، پادشاه انگلستان در طول سلطنت خود دو سفر به ایرلند انجام داد تا اوضاع را اصلاح کند. در نتیجه مستقیم دومین دیدار خود در سال ۱۳۹۹، او تاج و تخت خود را به هنری بولینگبروک از دست داد. این آخرین باری بود که یک پادشاه قرون وسطایی انگلستان از ایرلند دیدن کرد
در طول قرن پانزدهم، قدرت سلطنتی در ایرلند ضعیف بود، کشور تحت سلطه طوایف و سلسله های مختلف گیلیک ( اونیل، سلسله اوبراین، مک کارتی ) یا منشأ کامبرو نورمن ( برک، فیتز جرالد، باتلر ) بود.
wiki: پادشاهی ایرلند