پادشاه چین

پادشاه یا امپراتور یا هوآنگدی ( به چینی: 皇帝 ) یک عبارت سکولار برای منصب امپراتورهای چین است که از دوران دودمان کین در ۲۲۱ پیش از میلاد تا کناره گیری پویی در ۱۹۱۲ میلادی پس از انقلاب شین های و تشکیل جمهوری چین برای شاهان استفاده می شد. این عنوان دو بازگشت در جریان شکست انقلاب و تشکیل دوبارهٔ پادشاهی چین ( ۱۹۱۶ - ۱۹۱۵ ) داشت. عبارت مقدس برای شاهان چینی، 天子 به معنی فرزند آسمان بود. عبارتی که بسیار کهن تر از شاه چین است، عبارتی است که به دودمان ژو بازمی گردد و آن فرمانروای هرآنچه زیر آسمان است. البته در واقعیت هیچ شاهی در چین قدرت مطلق نبود با این حال این عبارت کاربرد فراوانی داشت.
پادشاهانی که از یک خانواده بودند در ردهٔ یک دودمان قرار می گرفتند ( فهرست دودمان های تاریخ چین ) . بیشتر فرمانروایان چین به عنوان عضوی از قوم هان دانسته می شدند. در دوران فرمانروایی دودمان یوآن و چینگ، کشور عملاً با افرادی از به ترتیب قومهای مغول و منچو هدایت می شد؛ که این نشان می دهد این کشور توسط افرادی نااهل آن فرمانروایی می شدند اما پژوهشهای اخیر می گوید که روابط سیاسی و خونی در این دودمان ها بسیار پیچیده تر بوده است. [ ۱] به هر حال این پادشاهان به کنفسیوس گرایی باور داشتند.
در دوران دودمان ژو، زمینداران چینی در محدودهٔ زمین های خودشان به آنها گُنگ ( 公 ) گفته می شد با بالا رفتن قدرت دودمان ژو و شانگ آنها ترجیح دادند این نام را به صورت کلی برای خودشان بکار برند. در ۲۲۱ پیش از میلاد پس از آنکه شاه استان کین بر مدعیان پیرامون پیروز شد عنوان تازه ای برای خود برگزید چون او فرمانروایی فراتر از زمین هایی شده بود که پیشتر داشت؛ او نام شی هوآنگدی، نخستین امپراتور را برگزید. پیش از آن هوآنگ ( 皇 ) و دی ( 帝 ) عنوان های هشت فرمانروای اساطیر چین یا چین باستان بودند. در اساطیر گفته شده بود که سه شهریار ( سه هوآنگ ) چین باستان کسانی بودند که از سوی خدا آمده بودند و آسمان را آفریده بودند یا نخستین انسان را از رُس ساخته بودند و پنج امپراتور یا پنج دی، دستاوردهای فرهنگی داشتند مانند کشاورزی، دوزندگی، موسیقی، ستاره شناسی و … در سه سدهٔ پیش از میلاد این دو عنوان هوآنگ و دی هرگز با هم بکار برده نشده بودند. در گذشته تصور این بود که نامی که شاه برگزیده به معنی پادشاه مقدس است اما امروزه بر این باورند که مفهوم نام او حاکمیت دینی بوده است. [ ۲]