پاتریارک نشین

پاتریارک نشین ( یونانی: πατριαρχεῖον ) اصطلاحی مربوط به کلیساشناسی در مسیحیت است که اداره و حوزه قضایی یک پاتریارک را تعیین می کند. در دوره حواریون در قرن اول میلادی سه پاتریارک نشین روم، انطاکیه و اسکندریه بنیان نهاده شد و دو پاتریارک نشین قسطنطنیه و اورشلیم نیز به ترتیب در قرن چهار و پنج به آن ها افزوده شد و این پنج پاتریارک نشین در سال ۴۳۱ میلادی در شورای افسوس به عنوان pentarchy به رسمیت شناخته شدند.
در تاریخ مسیحیت، پاتریارک نشین های اندکی توانستند توسط این پنج سریر اسقف به رسمیت شناخته شوند، اما در نهایت، با گسترش اسلام در خاورمیانه و شمال آفریقا، بیشتر آن ها تحت تأثیر اشغال نظامی سقوط کردند و به صورت پاتریارک نشین هایی افتخاری بدون قدرت اجرایی و قضایی درآمدند.