پاالی
لغت نامه دهخدا
پاالی. [ اُ ] ( اِخ ) هیاسینت. سرداری از مردم کرس. مولد او در حدود سال 1690 م. ( 1101هَ. ق. ) نزدیک کرت ( کُرس ) و در سنه 1768 م. ( 1181 هَ. ق. ) در ناپل درگذشت. وی یکی از دوازده نماینده اهالی کُرس نزد دولت ژِن که آن هنگام بحریه ای قوی در اختیار داشت بود و در طغیان سال 1734 م. ( 1146 هَ. ق. ) به اتفاق ژیافِری و آندره سک کالدی بفرماندهی سپاهیان ملی برگزیده شدولی در سال 1739 م. ( 1151 ) هَ. ق. مغلوب سپاهیان فرانسه و در ناپل منزوی گشت و از جانب پادشاه ایتالیا فرماندهی دسته ای از سپاهیان عقب نشسته کُرس را عهده دار گردید. پسر وی کلمان پااُلی در استرتا دُ مرزاگلیا نزدیک باستیا بسال 1715 م. ( 1126 هَ. ق. ) ولادت یافت و پیش از سال 1800م. ( 1214 هَ. ق. ) درگذشت. وی در جنگها با پدر خویش شرکت و معاضدت میکرد و بعدها نیز معاون و دستیاری وفادار برای برادر بزرگتر خود پااُلی پاسکال گردید.
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید