پائین پرستی

لغت نامه دهخدا

پائین پرستی. [ پ َ رَ] ( حامص مرکب ) اطاعت. بندگی. خدمتکاری :
بدرگاه خسرو خرامش کنم
بپائین پرستیش رامش کنم.

نظامی.

روا باشد که با این سحر و نیرنگ
به بی سنگی زنم قاروره بر سنگ
کنم آنگاه با صد زیردستی
کنیزان ترا پائین پرستی.

امیرخسرو دهلوی.

اطاعت بندگی

پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید