ویکوم محمد بشیر، ( ۲۱ ژانویه ۱۹۰۸ - ۵ ژوئیه ۱۹۹۴ ) ، نویسنده، اومانیست، آزادی خواه و از جمله همراهان جنبش استقلال هند است. او که داستان نویسی به زبان مالایالم بود، به عنوان یکی از موفق ترین و برجسته ترین نویسندگان هندوستان شناخته شده است.
... [مشاهده متن کامل]
بشیر، به دلیل لحن غیرمتعارف خود در زبان شهرت دارد. او میان زبان ادبی و زبان گفتار مردم کوچه و بازار، تفاوتی نمی گذاشت و به درستی یِ جمله هایش از نظر دستوری اهمیتی نمی داد. با این حال وی اطلاعات گسترده ای درباره ی زبان مالایالم داشته است.
ترجمه ی آثار وی به زبان های دیگر، تحسین جهانی را برای وی به دنبال داشته است. بشیر به دلیل شرکت در فعالیت های ضد استعماری، چند ماه را در زندان گذراند و پس از آزادی، شهر کرالا را ترک نمود و به نقاط مختلف هندوستان و آسیا و آفریقا سفر کرد. او در این سفر طولانی که هفت سال به طول انجامید، برای گذران زندگی و گرسنه نماندن، دست به کارهای گوناگونی زد و مشاغل بسیاری را تجربه کرد؛ از جمله: بافندگی، پیش گویی، آشپزی، روزنامه فروشی، میوه فروشی، حسابداری، نگهبانی، چوپانی و مشاغلی دیگر. بشیر، پس از آن که برای بار دوم از زندان آزاد شد، حرفه ی نویسندگی را به طور جدی دنبال کرد و در ابتدای کار، آثار چاپ شده اش را با خود از این خانه به آن خانه می برد و می فروخت. او بعدها دو دکه ی کتاب فروشی در ارناکولام برپا کرد. وی در سال های پایانی یِ عمرش از بیماری یِ روانی رنج می برد و دو بار نیز در بیمارستان بستری شد و تحت مداوا قرار گرفت. بشیر، یکی از معروف ترین آثار خود، یعنی بُزِ پاتهوما ( Pathumma's Goat ) را زمانی نوشت که برای درمان، در بیمارستان روانی بستری شده بود. او پنجم ژوئیه سال ۱۹۹۴ در شهر بیپور درگذشت.
انسانیت، عشق، گرسنگی و فقر، از درون مایه های اصلی یِ داستان های بشیر هستند.
... [مشاهده متن کامل]
بشیر، به دلیل لحن غیرمتعارف خود در زبان شهرت دارد. او میان زبان ادبی و زبان گفتار مردم کوچه و بازار، تفاوتی نمی گذاشت و به درستی یِ جمله هایش از نظر دستوری اهمیتی نمی داد. با این حال وی اطلاعات گسترده ای درباره ی زبان مالایالم داشته است.
ترجمه ی آثار وی به زبان های دیگر، تحسین جهانی را برای وی به دنبال داشته است. بشیر به دلیل شرکت در فعالیت های ضد استعماری، چند ماه را در زندان گذراند و پس از آزادی، شهر کرالا را ترک نمود و به نقاط مختلف هندوستان و آسیا و آفریقا سفر کرد. او در این سفر طولانی که هفت سال به طول انجامید، برای گذران زندگی و گرسنه نماندن، دست به کارهای گوناگونی زد و مشاغل بسیاری را تجربه کرد؛ از جمله: بافندگی، پیش گویی، آشپزی، روزنامه فروشی، میوه فروشی، حسابداری، نگهبانی، چوپانی و مشاغلی دیگر. بشیر، پس از آن که برای بار دوم از زندان آزاد شد، حرفه ی نویسندگی را به طور جدی دنبال کرد و در ابتدای کار، آثار چاپ شده اش را با خود از این خانه به آن خانه می برد و می فروخت. او بعدها دو دکه ی کتاب فروشی در ارناکولام برپا کرد. وی در سال های پایانی یِ عمرش از بیماری یِ روانی رنج می برد و دو بار نیز در بیمارستان بستری شد و تحت مداوا قرار گرفت. بشیر، یکی از معروف ترین آثار خود، یعنی بُزِ پاتهوما ( Pathumma's Goat ) را زمانی نوشت که برای درمان، در بیمارستان روانی بستری شده بود. او پنجم ژوئیه سال ۱۹۹۴ در شهر بیپور درگذشت.
انسانیت، عشق، گرسنگی و فقر، از درون مایه های اصلی یِ داستان های بشیر هستند.
