ویکتوریا ساموئیلوونا توکاروا ( به انگلیسی: Viktoriya Samuilovna Tokareva ) ( متولد ۲۰ نوامبر ۱۹۳۷، لنینگراد ) ، رمان نویس، سردبیر و فیلمنامه نویس روسی می باشد. او نویسنده فیلم نامه های آقایان ثروت، میمینو، یک سگ روی پیانو بود، و کلاه است.
متولد ۱۹۳۷ در لنینگراد، در خانواده مهندس سامویل ناسونوویچ شفتر ( ۱۹۰۷–۱۹۴۵ ) ، یهودی الاصل، اهل شهر زابوریه، ناحیه لپل، استان ویتبسک. مادر - ناتالیا استپانونا خلوپوا ( ۱۹۱۳–۱۹۹۵ ) ، اصالتاً روسی - اوکراینی، اهل شهر گورلووکا، منطقه دونتسک - به عنوان گلدوزی در یک آتلیه و کنار آن به عنوان یک تایپیست کار می کرد. پدرش به شبه نظامیان فراخوانده شد، متعاقباً به شدت بیمار شد، بهدلیل سرطان مری در بیمارستان بستری شد و در ژانویه ۱۹۴۵ درگذشت. در طول جنگ، یک مادر و دو دختر: ویکتوریا ( ۱۹۳۷ ) و رجینا ( ۱۹۳۶ ) به روستای کیکنور، منطقه کیروف، جایی که تمام خانواده پدر اعزام شدند، سکونت گزیدند.
عشق به ادبیات او در ۱۳ سالگی، زمانی که مادرش داستان چخوف «ویولن روچیلد» را خواند خودش را نشان داد. با این حال، اشتیاق به ادبیات بلافاصله به میل برای نویسنده شدن تبدیل نشد: به عنوان یک دختر، توکاروا تصمیم گرفت در رشته پزشکی تحصیل کند. اما درخواست او رد شد و او مجبور شد آموزش موسیقی دریافت کند و به مدت چهار سال پیانو تمرین کند، ابتدا در یک مدرسه موسیقی و در کالج موسیقی لنینگراد ( او در سال ۱۹۵۸ فارغ التحصیل شد ) و سپس در کنسرواتوار دولتی N. A. Rimsky - Korsakov لنینگراد.
ویکتوریا توکاروا پس از ازدواج به مسکو نقل مکان کرد. او در مدرسه موسیقی کودکان به عنوان معلم آواز کار کرد و در همان زمان شروع به نوشتن نثر کرد، سپس به عنوان ویراستار در استودیو فیلم مسفیلم مشغول به کار شد.
در سال ۱۹۶۲، تحت حمایت شاعر سرگئی میخالکوف، توکاروا وارد VGIK در بخش فیلمنامه نویسی شد، که در سال ۱۹۶۷ از آن فارغ التحصیل شد. در سال دوم تحصیل در مؤسسه، به توصیه ولادیمیر ووینوویچ، اولین داستان کوتاه خود را با نام «روزی بدون دروغ» ( انتشار «گارد جوان» ) منتشر کرد.
او در تلویزیون به عنوان یک نویسنده کار می کرد. در سال ۱۹۷۱ به اتحادیه نویسندگان اتحاد جماهیر شوروی پیوست.
کتاب های نوشته شده در دهه ۱۹۹۰ عبارتند از پایان مبارک ( ۱۹۹۵ ) ، شادترین روز ( ۱۹۹۵ ) ، به جای من ( ۱۹۹۵ ) ، و اسب های بالدار ( ۱۹۹۶ ) که در مجلات «دنیای جدید» و «جوانی» منتشر شده اند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفمتولد ۱۹۳۷ در لنینگراد، در خانواده مهندس سامویل ناسونوویچ شفتر ( ۱۹۰۷–۱۹۴۵ ) ، یهودی الاصل، اهل شهر زابوریه، ناحیه لپل، استان ویتبسک. مادر - ناتالیا استپانونا خلوپوا ( ۱۹۱۳–۱۹۹۵ ) ، اصالتاً روسی - اوکراینی، اهل شهر گورلووکا، منطقه دونتسک - به عنوان گلدوزی در یک آتلیه و کنار آن به عنوان یک تایپیست کار می کرد. پدرش به شبه نظامیان فراخوانده شد، متعاقباً به شدت بیمار شد، بهدلیل سرطان مری در بیمارستان بستری شد و در ژانویه ۱۹۴۵ درگذشت. در طول جنگ، یک مادر و دو دختر: ویکتوریا ( ۱۹۳۷ ) و رجینا ( ۱۹۳۶ ) به روستای کیکنور، منطقه کیروف، جایی که تمام خانواده پدر اعزام شدند، سکونت گزیدند.
عشق به ادبیات او در ۱۳ سالگی، زمانی که مادرش داستان چخوف «ویولن روچیلد» را خواند خودش را نشان داد. با این حال، اشتیاق به ادبیات بلافاصله به میل برای نویسنده شدن تبدیل نشد: به عنوان یک دختر، توکاروا تصمیم گرفت در رشته پزشکی تحصیل کند. اما درخواست او رد شد و او مجبور شد آموزش موسیقی دریافت کند و به مدت چهار سال پیانو تمرین کند، ابتدا در یک مدرسه موسیقی و در کالج موسیقی لنینگراد ( او در سال ۱۹۵۸ فارغ التحصیل شد ) و سپس در کنسرواتوار دولتی N. A. Rimsky - Korsakov لنینگراد.
ویکتوریا توکاروا پس از ازدواج به مسکو نقل مکان کرد. او در مدرسه موسیقی کودکان به عنوان معلم آواز کار کرد و در همان زمان شروع به نوشتن نثر کرد، سپس به عنوان ویراستار در استودیو فیلم مسفیلم مشغول به کار شد.
در سال ۱۹۶۲، تحت حمایت شاعر سرگئی میخالکوف، توکاروا وارد VGIK در بخش فیلمنامه نویسی شد، که در سال ۱۹۶۷ از آن فارغ التحصیل شد. در سال دوم تحصیل در مؤسسه، به توصیه ولادیمیر ووینوویچ، اولین داستان کوتاه خود را با نام «روزی بدون دروغ» ( انتشار «گارد جوان» ) منتشر کرد.
او در تلویزیون به عنوان یک نویسنده کار می کرد. در سال ۱۹۷۱ به اتحادیه نویسندگان اتحاد جماهیر شوروی پیوست.
کتاب های نوشته شده در دهه ۱۹۹۰ عبارتند از پایان مبارک ( ۱۹۹۵ ) ، شادترین روز ( ۱۹۹۵ ) ، به جای من ( ۱۹۹۵ ) ، و اسب های بالدار ( ۱۹۹۶ ) که در مجلات «دنیای جدید» و «جوانی» منتشر شده اند.
