ویکت

ویکت ( به انگلیسی: Wicket ) به هر یک از دو مجموعهٔ متشکل از سه استامپ و دو بِیل گفته می شود که در دو انتهای میدان کریکت قرار می گیرند. توپ زن باید از ویکت محافظت کند به این ترتیب که قبل از اصابت توپ به ویکت، آن را با استفاده از چوبش دفع کند.
به سوزاندن توپ زن و گهگاه میدان کریکت نیز ویکت گفته می شود.
در طول ۳۰۰ سال گذشته، اندازه و شکل ویکت چندین مرتبه تغییر کرده است. ابعاد و محل قرارگیری آن در قانون ۸ کریکت مشخص شده است.
قانون ۸: ویکت متشکل از سه استامپ چوبی به ارتفاع ۲۸ اینچ ( ۷۱ سانتیمتر ) است. استامپ ها در امتداد خط توپ زنی و با فاصلهٔ مساوی از یکدیگر طوری کاشته می شوند که عرض مجموعه ۹ اینچ ( ۲۳ سانتیمتر ) باشد. دو بِیل چوبی در شیارهای سطحی بالای استامپ ها قرار می گیرند. بیل ها نباید بیشتر از ۰٫۵ اینچ ( ۱٫۳ سانتیمتر ) از بالای استامپ ها بیرون بزنند و طولشان برای مسابقات مردان باید ۴  ۵⁄ ۱۶ اینچ ( ۱۰٫۹۵ سانتیمتر ) باشد.
از دست دادن ویکت معادل سوختن توپ زن است. اگر پرتاب گر مسبب این امر باشد، اصطلاحاً گفته می شود که او ویکت گرفته است. تعداد ویکت هایی که پرتاب گر می گیرد مهم ترین معیار برای ارزیابی مهارت او در پرتاب گری است.
برای اینکه توپ زن بسوزد ( by being bowled, run out, stumped or hit wicket ) باید ویکتش بیفتد. طبق قانون ۲۸ کریکت، ویکت وقتی می افتد که حداقل یکی از بیل ها کاملاً از بالای استامپ ها جدا شود، یا یکی از استامپ ها از زمین کنده شود چه توسط توپ، چه چوب مدافع[ ۱] ، چه بدن مدافع ( یا حتی لباس یا تجهیزاتی که از بدنش جدا شده باشند ) ، چه میدان بان ها ( مشروط به اینکه با همان دستی بیندازد که توپ را حمل کرده است ) .