وُئَن ویلیامز، رالف (۱۸۷۲ـ۱۹۵۸)(Vaughan Williams, Ralph)
وُئَن ویلیامز، رالف
آهنگ ساز انگلیسی. سبک او تونال بود و اغلب به سبب استفاده از تِم های محلی و عامیانه رنگ و بوی روستاهای انگلیسی را داشت. ازجمله آثار اوست: فانتازیا برمبنای تِمی از تامس تالیس (۱۹۱۰) برای ارکستر، اپرای سِر جان عاشق (۱۹۲۹)، بازسازی ترانۀ الیزابتی «گرین اسلیوز»، و نُه سمفونی (۱۹۰۹ـ۱۹۵۷). وئن ویلیامز در داون اِمپنی، گلاسترشر، به دنیا آمد و پسر یک واعظ روحانی بود. از ۱۸۸۷ تا ۱۸۹۰ در مدرسۀ چارترهاوس و از ۱۸۲۹ تا ۱۸۹۵ در کالج ترینیتیِ، کیمبریج، تحصیل کرد، و سال های بین آن را به تحصیل در کالج سلطنتی موسیقی لندن گذراند. در ۱۹۰۴ به انجمن ترانۀ محلی (تأسیس ۱۸۹۸) پیوست و فعالانه مشارکت خود را در بهبود و بررسی نغمه های قدیمی روستایی آغاز کرد، و در نورفوک به گردآوری برخی از آن ها پرداخت؛ در ۱۹۳۲ این انجمن با انجمن رقص محلی انگلیسی ادغام شد و انجمن رقص و آواز محلی انگلیسی را پدید آورد، که وئن ویلیامز ریاست آن را برعهده گرفت. نخستین موفقیت فراگیر او با از میان منطقۀ ناشناخته در جشنوارۀ لیدز ۱۹۰۷ به دست آمد و پس از آن در ۱۹۰۹ نوبت به نخستین ساخته های بزرگ و شاخص او، اوورتور زنبورها، دورۀ ترانۀ بر پرتگاه وِنلاک، و یک سمفونی دریایی (اولین سمفونی ای که در سراسر آن کُر به کار رفته بود) رسید. وئن ویلیامز در جنگ جهانی اول در مقدونیه، فرانسه، سرباز بود و بعد به درجۀ افسری رسید. بعد از جنگ استاد آهنگ سازی کالج سلطنتی موسیقی شد. سنّت پاستورال انگلیسی در سمفونی سوم (۱۹۲۱) او بار دیگر به کار رفت و منبع الهام کمال گرایانه و روشن بینانۀ وی در آثار مذهبی ای همچون مس در سل مینور، سانکتا چیویتاس، و بِنِدیچیته نوسازی شد. دو سمفونی مشهورش، شماره های ۴ و ۵، در ۱۹۳۴ و ۱۹۴۳ ساخته شدند؛ چهار سمفونی آخر دنبالۀ کندوکاو روحی آهنگ ساز برشمرده می شدند، که در سلوک زائر آغاز شده بود. هرچند ساخته های وئن ویلیامز به سبب استفاده از ملودی های محلی، یا دست کم جنبه های تغزلی و اغلب سرمشق وار این گونه ملودی ها، معمولاً تا حد زیادی در زمرۀ آثار شبانی قرار می گیرند، او از پیشرفت های موسیقایی معاصر نیز آگاه بود و در آثار آخر خود اغلب مقدار بیشتری نامطبوع وارد کار می کرد.
وُئَن ویلیامز، رالف
آهنگ ساز انگلیسی. سبک او تونال بود و اغلب به سبب استفاده از تِم های محلی و عامیانه رنگ و بوی روستاهای انگلیسی را داشت. ازجمله آثار اوست: فانتازیا برمبنای تِمی از تامس تالیس (۱۹۱۰) برای ارکستر، اپرای سِر جان عاشق (۱۹۲۹)، بازسازی ترانۀ الیزابتی «گرین اسلیوز»، و نُه سمفونی (۱۹۰۹ـ۱۹۵۷). وئن ویلیامز در داون اِمپنی، گلاسترشر، به دنیا آمد و پسر یک واعظ روحانی بود. از ۱۸۸۷ تا ۱۸۹۰ در مدرسۀ چارترهاوس و از ۱۸۲۹ تا ۱۸۹۵ در کالج ترینیتیِ، کیمبریج، تحصیل کرد، و سال های بین آن را به تحصیل در کالج سلطنتی موسیقی لندن گذراند. در ۱۹۰۴ به انجمن ترانۀ محلی (تأسیس ۱۸۹۸) پیوست و فعالانه مشارکت خود را در بهبود و بررسی نغمه های قدیمی روستایی آغاز کرد، و در نورفوک به گردآوری برخی از آن ها پرداخت؛ در ۱۹۳۲ این انجمن با انجمن رقص محلی انگلیسی ادغام شد و انجمن رقص و آواز محلی انگلیسی را پدید آورد، که وئن ویلیامز ریاست آن را برعهده گرفت. نخستین موفقیت فراگیر او با از میان منطقۀ ناشناخته در جشنوارۀ لیدز ۱۹۰۷ به دست آمد و پس از آن در ۱۹۰۹ نوبت به نخستین ساخته های بزرگ و شاخص او، اوورتور زنبورها، دورۀ ترانۀ بر پرتگاه وِنلاک، و یک سمفونی دریایی (اولین سمفونی ای که در سراسر آن کُر به کار رفته بود) رسید. وئن ویلیامز در جنگ جهانی اول در مقدونیه، فرانسه، سرباز بود و بعد به درجۀ افسری رسید. بعد از جنگ استاد آهنگ سازی کالج سلطنتی موسیقی شد. سنّت پاستورال انگلیسی در سمفونی سوم (۱۹۲۱) او بار دیگر به کار رفت و منبع الهام کمال گرایانه و روشن بینانۀ وی در آثار مذهبی ای همچون مس در سل مینور، سانکتا چیویتاس، و بِنِدیچیته نوسازی شد. دو سمفونی مشهورش، شماره های ۴ و ۵، در ۱۹۳۴ و ۱۹۴۳ ساخته شدند؛ چهار سمفونی آخر دنبالۀ کندوکاو روحی آهنگ ساز برشمرده می شدند، که در سلوک زائر آغاز شده بود. هرچند ساخته های وئن ویلیامز به سبب استفاده از ملودی های محلی، یا دست کم جنبه های تغزلی و اغلب سرمشق وار این گونه ملودی ها، معمولاً تا حد زیادی در زمرۀ آثار شبانی قرار می گیرند، او از پیشرفت های موسیقایی معاصر نیز آگاه بود و در آثار آخر خود اغلب مقدار بیشتری نامطبوع وارد کار می کرد.
wikijoo: وین_ویلیامز،_رالف_(۱۸۷۲ـ۱۹۵۸)