ویلْیامز، اِریک (۱۹۱۱ـ۱۹۸۱)(Williams, Eric)
ویلْیامز، اِریک
دولتمرد، میانه رو چپ، مورخ، و نخست وزیر ترینیداد و تــــوباگو (۱۹۵۶ـ۱۹۸۱). در امریکا مدرس و استاد دانشگاه بود، و پس از آن جنبش ملی خلق (پی ان ام) را تأسیس کرد (۱۹۵۶). در مقام وزیر ارشد، ترینیداد و توباگو را به عضویت فدراسیون هند غربی درآورد (۱۹۵۸)، اما با جدایی از آن (۱۹۶۱)، استقلال کامل را در چارچوب جامعۀ کشورهای مشترک المنافع بریتانیا (۱۹۶۲) به دست آورد. رکود اقتصادی و خودکامگی فزاینده به شورش های قدرت سیاه انجامید (۱۹۷۰)، اما افزایش قیمت نفت در دهۀ ۱۹۷۰ سبب شد تا دولت او اساس صنعتی و ملی شدن را در کشور فراهم کند. در ۱۹۷۶، نظام ترینیداد و توباگو را به جمهوری تغییر داد. جنبش ملی خلق نخستین حزب ملی گرا، با گرایش چپ، در کشور بود و اکثریت افریقایی ها از آن حمایت می کردند. پس از پیوستن به فدراسیون هند غربی، به تشکیل حکومتی متمرکز و نیرومند تأکید کرد. اما با تحقق نیافتن این امر و جداشدن جامائیکا از فدراسیون در ۱۹۶۱، ویلیامز ترینیداد و توباگو را با شعار «با حذف ۱ از ۱۰ صفر باقی می ماند» از اتحادیه خارج کرد. در جریان مذاکرات برای کسب استقلال شعار او «انضباط، تولید، و شکیبایی» بود. محبوبیتش در میان مردم به شدت افزایش یافت اما با شروع آشو ب های اقتصادی و سیاسی در آوریل ۱۹۷۰، خشونت جنبش قدرت سیاه، که از امریکا الهام گرفته بود، به شورش نظامی انجامید؛ مدتی کوتاه در کشور حالت فوق العاده اعلام شد. ویلیامز در کوئینز رویال کالج، واقع در ترینیداد، و کالج سنت کاترین، واقع در آکسفورد، درس خواند. در ۱۹۳۸ دانشنامۀ دکترای تاریخ گرفت. از قدرتمندترین رهبران کارائیب شناخته شد، و از مخالفان سرسخت نژادپرستی بود. اما در آخرین سال ها، رقیبان سیاسی اش به او اتهام خودکامگی زدند، و نتوانست خشونت و مبارزه جویی قدرت سیاه را متوقف کند. آثار او عبارت اند از سرمایه داری و برده داری (۱۹۴۴) واز کریستف کلمب تا کاسترو: تاریخ کارائیب (۱۴۹۲ـ۱۹۶۹ و ۱۹۷۰) است. دولتش به سبب سرمایه گذاری در خدمات عمومی و تأمین اجتماعی محبوبیت بسیار کسب کرد، اما رکود اقتصادی دهۀ ۱۹۷۰ باعث بروز نارضایتی فزاینده ای شد و سرانجام در ۱۹۸۱ خودکشی کرد.
ویلْیامز، اِریک
دولتمرد، میانه رو چپ، مورخ، و نخست وزیر ترینیداد و تــــوباگو (۱۹۵۶ـ۱۹۸۱). در امریکا مدرس و استاد دانشگاه بود، و پس از آن جنبش ملی خلق (پی ان ام) را تأسیس کرد (۱۹۵۶). در مقام وزیر ارشد، ترینیداد و توباگو را به عضویت فدراسیون هند غربی درآورد (۱۹۵۸)، اما با جدایی از آن (۱۹۶۱)، استقلال کامل را در چارچوب جامعۀ کشورهای مشترک المنافع بریتانیا (۱۹۶۲) به دست آورد. رکود اقتصادی و خودکامگی فزاینده به شورش های قدرت سیاه انجامید (۱۹۷۰)، اما افزایش قیمت نفت در دهۀ ۱۹۷۰ سبب شد تا دولت او اساس صنعتی و ملی شدن را در کشور فراهم کند. در ۱۹۷۶، نظام ترینیداد و توباگو را به جمهوری تغییر داد. جنبش ملی خلق نخستین حزب ملی گرا، با گرایش چپ، در کشور بود و اکثریت افریقایی ها از آن حمایت می کردند. پس از پیوستن به فدراسیون هند غربی، به تشکیل حکومتی متمرکز و نیرومند تأکید کرد. اما با تحقق نیافتن این امر و جداشدن جامائیکا از فدراسیون در ۱۹۶۱، ویلیامز ترینیداد و توباگو را با شعار «با حذف ۱ از ۱۰ صفر باقی می ماند» از اتحادیه خارج کرد. در جریان مذاکرات برای کسب استقلال شعار او «انضباط، تولید، و شکیبایی» بود. محبوبیتش در میان مردم به شدت افزایش یافت اما با شروع آشو ب های اقتصادی و سیاسی در آوریل ۱۹۷۰، خشونت جنبش قدرت سیاه، که از امریکا الهام گرفته بود، به شورش نظامی انجامید؛ مدتی کوتاه در کشور حالت فوق العاده اعلام شد. ویلیامز در کوئینز رویال کالج، واقع در ترینیداد، و کالج سنت کاترین، واقع در آکسفورد، درس خواند. در ۱۹۳۸ دانشنامۀ دکترای تاریخ گرفت. از قدرتمندترین رهبران کارائیب شناخته شد، و از مخالفان سرسخت نژادپرستی بود. اما در آخرین سال ها، رقیبان سیاسی اش به او اتهام خودکامگی زدند، و نتوانست خشونت و مبارزه جویی قدرت سیاه را متوقف کند. آثار او عبارت اند از سرمایه داری و برده داری (۱۹۴۴) واز کریستف کلمب تا کاسترو: تاریخ کارائیب (۱۴۹۲ـ۱۹۶۹ و ۱۹۷۰) است. دولتش به سبب سرمایه گذاری در خدمات عمومی و تأمین اجتماعی محبوبیت بسیار کسب کرد، اما رکود اقتصادی دهۀ ۱۹۷۰ باعث بروز نارضایتی فزاینده ای شد و سرانجام در ۱۹۸۱ خودکشی کرد.
wikijoo: ویلیامز،_اریک_(۱۹۱۱ـ۱۹۸۱)