سر ویلیام مدوک بیلیس ( Sir William Maddock Bayliss ) FRS ( ۲ می ۱۸۶۰ تا ۲۷ اوت ۱۹۲۴ ) ، یک فیزیولوژیست انگلیسی است. [ ۱]
او در ویدنزبری، استافوردشر بدنیا آمد، [ ۲] [ ۳] اما پس از مدت کوتاهی، پدرش که تاجر موفقی در زمینه آهن کاری زیورآلات بود، خانواده را جهت اسکان در خانه ای که در جاده هیت غربی در همپستد شمال لندن ساخته بود نقل مکان داد. او آن جا را کاتبرتس نام نهاده بود. موقعیت آن در چهار هکتار باغ بود. [ ۴] ویلیام تنها جانشین او بود. [ ۵] او شروع به مطالعه پزشکی در کالج دانشگاهی لندن در ۱۸۸۰ میلادی نمود، اما وقتی در درس کالبدشناسی شکست خورد از آنجا اخراج گردید. [ ۶] سپس به فیزیولوژی جذب شده و تحت نظر جان بوردون ساندرسون در کالج وادهام آکسفورد مطالعه نمود. در آنجا به دلیل تحقیقات بر روی بارهای الکتریکی که طی ترشح بزاق رخ می دهد، برنده درجه کلاس یک شد. او در ۱۸۸۸ میلادی به عنوان دستیار ادوارد شارپی شافر به کالج دانشگاهی لندن بازگشت. در ۱۸۹۰ میلادی شروع به همکاری با ارنست استارلینگ کرد، او در بیمارستان گایز بود و در ارتباط با فعالیت الکتریکی قلب فعالیت می نمود. آن ها مکمل همدیگر بودند: به عنوان مثال بیلیس درگیر دستگاه ثبت بود در حالی که استارلینگ در آماده سازی فعالیت می نمود.
بیلیس با خواهر استارلینگ، گرترود در ۱۸۹۳ ازدواج نمود؛ آنها سه پسر و یک دختر داشتند. آنها از ملک خود در لندن لذت برده و حتی از تمامی ملاقات کنندگان از جامعه فیزیولوژی در لندن میزبانی می کردند. او آزمایشگاهی در آهن مواج در باغ چهار هکتاری اش ساخت.
او ابتدا با استالینگ بر روی فشار در وریدها و شریان ها مطالعه نمودند، اما در ۱۸۹۷ تغییر ناگهانی در جهت کار خود داده و بر روی تحرک شکم کار کردند. [ ۷] همکاری هنگامی تسهیل یافت که استارلینگ به کالج دانشگاهی لندن در سمت کرسی فیزیولوژی جوردل در ۱۸۹۹ نقل مکان کرد. در آن زمان می دانستند که با تزریق اسید هیدروکلوریک به حفره روده ای، ترشح لوزالمعدوی تحریک می گشت؛ اما تزریق در خون چنین اثری نداشت. آن ها مصمم شده بودند که دریابند چه اعصابی در این پدیده دخیلند، اما عصب زدایی موجب انسداد پاسخ نشد. در لحظه ای الهامبخش، آنها نمونه ای از مخاط رودوی را در شن جمع آوری کدند که حاوی اسید هیدروکلریک بود؛ با تزریق عصاره صافی شده، میزان زیادی از ترشحات لوزالمعدوی استخراج گشت. [ ۸] آنها ماده شیمیایی مسئول آن را سکرتین نام نهادند و هورمون شیمیایی پیامبر آن را نیز به همین نام، نامگذاری نمودند. «کشفی که باید آنطور که به نظر من می رسد، به عنوان رتبه اول از کشفیات فیزیولوژی رتبه بندی نمود. این کشف صرفاً چیز جدیدی نیست، بلکه فرایند جدیدی در حیات است». [ ۹]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاو در ویدنزبری، استافوردشر بدنیا آمد، [ ۲] [ ۳] اما پس از مدت کوتاهی، پدرش که تاجر موفقی در زمینه آهن کاری زیورآلات بود، خانواده را جهت اسکان در خانه ای که در جاده هیت غربی در همپستد شمال لندن ساخته بود نقل مکان داد. او آن جا را کاتبرتس نام نهاده بود. موقعیت آن در چهار هکتار باغ بود. [ ۴] ویلیام تنها جانشین او بود. [ ۵] او شروع به مطالعه پزشکی در کالج دانشگاهی لندن در ۱۸۸۰ میلادی نمود، اما وقتی در درس کالبدشناسی شکست خورد از آنجا اخراج گردید. [ ۶] سپس به فیزیولوژی جذب شده و تحت نظر جان بوردون ساندرسون در کالج وادهام آکسفورد مطالعه نمود. در آنجا به دلیل تحقیقات بر روی بارهای الکتریکی که طی ترشح بزاق رخ می دهد، برنده درجه کلاس یک شد. او در ۱۸۸۸ میلادی به عنوان دستیار ادوارد شارپی شافر به کالج دانشگاهی لندن بازگشت. در ۱۸۹۰ میلادی شروع به همکاری با ارنست استارلینگ کرد، او در بیمارستان گایز بود و در ارتباط با فعالیت الکتریکی قلب فعالیت می نمود. آن ها مکمل همدیگر بودند: به عنوان مثال بیلیس درگیر دستگاه ثبت بود در حالی که استارلینگ در آماده سازی فعالیت می نمود.
بیلیس با خواهر استارلینگ، گرترود در ۱۸۹۳ ازدواج نمود؛ آنها سه پسر و یک دختر داشتند. آنها از ملک خود در لندن لذت برده و حتی از تمامی ملاقات کنندگان از جامعه فیزیولوژی در لندن میزبانی می کردند. او آزمایشگاهی در آهن مواج در باغ چهار هکتاری اش ساخت.
او ابتدا با استالینگ بر روی فشار در وریدها و شریان ها مطالعه نمودند، اما در ۱۸۹۷ تغییر ناگهانی در جهت کار خود داده و بر روی تحرک شکم کار کردند. [ ۷] همکاری هنگامی تسهیل یافت که استارلینگ به کالج دانشگاهی لندن در سمت کرسی فیزیولوژی جوردل در ۱۸۹۹ نقل مکان کرد. در آن زمان می دانستند که با تزریق اسید هیدروکلوریک به حفره روده ای، ترشح لوزالمعدوی تحریک می گشت؛ اما تزریق در خون چنین اثری نداشت. آن ها مصمم شده بودند که دریابند چه اعصابی در این پدیده دخیلند، اما عصب زدایی موجب انسداد پاسخ نشد. در لحظه ای الهامبخش، آنها نمونه ای از مخاط رودوی را در شن جمع آوری کدند که حاوی اسید هیدروکلریک بود؛ با تزریق عصاره صافی شده، میزان زیادی از ترشحات لوزالمعدوی استخراج گشت. [ ۸] آنها ماده شیمیایی مسئول آن را سکرتین نام نهادند و هورمون شیمیایی پیامبر آن را نیز به همین نام، نامگذاری نمودند. «کشفی که باید آنطور که به نظر من می رسد، به عنوان رتبه اول از کشفیات فیزیولوژی رتبه بندی نمود. این کشف صرفاً چیز جدیدی نیست، بلکه فرایند جدیدی در حیات است». [ ۹]
wiki: ویلیام بیلیس