ویلهلم کُنراد رونتگِن ( به آلمانی: Wilhelm Conrad Röntgen ) فیزیکدان آلمانی، کاشف پرتو ایکس و برندهٔ اولین جایزه نوبل فیزیک در سال ۱۹۰۱ بود.
رونتگن در ۲۷ مارس ۱۸۴۵ در شهر لنپ در آلمان متولد شد. او در هلند دیپلم گرفت و سپس به سوییس رفت و وارد مؤسسه فناوری فدرال زوریخ شد و زیر نظر پروفسور آگوست کونت به تحصیل ادامه داد. او در فیزیک دکترا گرفت و به وورتسبورگ آلمان بازگشت. پس از مدتی تدریس در دانشگاه های استراسبورگ و دانشگاه گیسن، استاد دانشگاه وورتسبورگ شد.
او در سال ۱۸۹۵، هنگام تکرار تجربه فیلیپ لنارت، بسیار شگفت زده شد؛ رونتگن، لامپ کروکز را در کاغذ سیاهی پیچیده بود، دید که پرده آغشته به یک ماده فلوئورسنت که در نزدیکی لوله قرار داشت، بی دلیل درخشید.
او با چندین بار تکرار این تجربه، نتیجه گرفت که این درخشندگی اسرارآمیز از کاتد نمی آید، بلکه از صفحه آلومینیوم یا آنُد می آید. بدین ترتیب او پرتوی کشف کرد که معلوم نبود چیست؛ بنابراین، آن را پرتو ایکس یا پرتو ناپیدا خواند.
مطالعات رونتگن بیشتر دربارهٔ الکتریسیته و نور و گرما بود و سرانجام او با پیگیری مطالعات سر ویلیام کروکس، پرتو ایکس را کشف کرد.
کشف رونتگن اولین کشف از سری کشف ها دربارهٔ رادیو اکتیویته بود که کشف های بکرل، کوری، رادرفورد، ماکس پلانک، تامسون، انیشتین و انریکو فرمی را در برمی گرفت.
پرتو X، پرتوی با طول موج بسیار کوتاه و قابلیت نفوذ بسیار زیاد است، و از بیشتر مواد می گذرد. فیزیکدانان برای آنالیز مواد بلوری، بسیار از این پرتو بهره برده اند، و در پزشکی نیز به نام های رادیوگرافی و رادیولوژی به کار می رود.
در هشتم نوامبر ۱۸۹۵، رونتگن، سرگرم کار روی پرتو کاتدی با لوله کروکس - هیتورف بود. این لوله که در آن زمان بارها از سوی فیزیکدانان استفاده می شد، حباب شیشه ای داشت که هوای آن تقریباً تخلیه شده، دو الکترود به فاصله چند سانتیمتر از هم در آن قرار داشتند. با برقراری اختلاف پتانسیل زیاد، در حدود چندین هزار ولت، بین الکترودها، پرتو کاتدی ( الکترون ها ) از کاتد ( الکترود منفی ) به آند ( الکترود مثبت ) می رفتند، به عبارت دیگر، به مسیر خود ادامه می دادند تا به دیوارهٔ شیشه لوله برخورند.
رونتگن در صفحه کاغذ آغشته به کریستال های پلاتین، سیانور و باریم که در کنار لوله کروکس - هیتورف قرار داشت فلورسانس درخشانی دید. وی پرتویی را که بسیار پرنفوذتر از پرتوی کاتدی بود، کشف کرد. سپس رونتگن مشتاقانه در چند هفته با پیگیری این ایده و با تجربهٔ دقیق، به بررسی ویژگی های این پرتو، که آن را پرتو ایکس نامید، پرداخت. کشف پرتو ایکس و کاربرد وسیع آن در تصویربرداری پزشکی، به نجات انسان های زیادی انجامید، به گونه ای که تصور علم پزشکی بدون تصویربرداری پرتو ایکس، سخت است.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفرونتگن در ۲۷ مارس ۱۸۴۵ در شهر لنپ در آلمان متولد شد. او در هلند دیپلم گرفت و سپس به سوییس رفت و وارد مؤسسه فناوری فدرال زوریخ شد و زیر نظر پروفسور آگوست کونت به تحصیل ادامه داد. او در فیزیک دکترا گرفت و به وورتسبورگ آلمان بازگشت. پس از مدتی تدریس در دانشگاه های استراسبورگ و دانشگاه گیسن، استاد دانشگاه وورتسبورگ شد.
او در سال ۱۸۹۵، هنگام تکرار تجربه فیلیپ لنارت، بسیار شگفت زده شد؛ رونتگن، لامپ کروکز را در کاغذ سیاهی پیچیده بود، دید که پرده آغشته به یک ماده فلوئورسنت که در نزدیکی لوله قرار داشت، بی دلیل درخشید.
او با چندین بار تکرار این تجربه، نتیجه گرفت که این درخشندگی اسرارآمیز از کاتد نمی آید، بلکه از صفحه آلومینیوم یا آنُد می آید. بدین ترتیب او پرتوی کشف کرد که معلوم نبود چیست؛ بنابراین، آن را پرتو ایکس یا پرتو ناپیدا خواند.
مطالعات رونتگن بیشتر دربارهٔ الکتریسیته و نور و گرما بود و سرانجام او با پیگیری مطالعات سر ویلیام کروکس، پرتو ایکس را کشف کرد.
کشف رونتگن اولین کشف از سری کشف ها دربارهٔ رادیو اکتیویته بود که کشف های بکرل، کوری، رادرفورد، ماکس پلانک، تامسون، انیشتین و انریکو فرمی را در برمی گرفت.
پرتو X، پرتوی با طول موج بسیار کوتاه و قابلیت نفوذ بسیار زیاد است، و از بیشتر مواد می گذرد. فیزیکدانان برای آنالیز مواد بلوری، بسیار از این پرتو بهره برده اند، و در پزشکی نیز به نام های رادیوگرافی و رادیولوژی به کار می رود.
در هشتم نوامبر ۱۸۹۵، رونتگن، سرگرم کار روی پرتو کاتدی با لوله کروکس - هیتورف بود. این لوله که در آن زمان بارها از سوی فیزیکدانان استفاده می شد، حباب شیشه ای داشت که هوای آن تقریباً تخلیه شده، دو الکترود به فاصله چند سانتیمتر از هم در آن قرار داشتند. با برقراری اختلاف پتانسیل زیاد، در حدود چندین هزار ولت، بین الکترودها، پرتو کاتدی ( الکترون ها ) از کاتد ( الکترود منفی ) به آند ( الکترود مثبت ) می رفتند، به عبارت دیگر، به مسیر خود ادامه می دادند تا به دیوارهٔ شیشه لوله برخورند.
رونتگن در صفحه کاغذ آغشته به کریستال های پلاتین، سیانور و باریم که در کنار لوله کروکس - هیتورف قرار داشت فلورسانس درخشانی دید. وی پرتویی را که بسیار پرنفوذتر از پرتوی کاتدی بود، کشف کرد. سپس رونتگن مشتاقانه در چند هفته با پیگیری این ایده و با تجربهٔ دقیق، به بررسی ویژگی های این پرتو، که آن را پرتو ایکس نامید، پرداخت. کشف پرتو ایکس و کاربرد وسیع آن در تصویربرداری پزشکی، به نجات انسان های زیادی انجامید، به گونه ای که تصور علم پزشکی بدون تصویربرداری پرتو ایکس، سخت است.
wiki: ویلهلم رونتگن