ویلْسون، رابِرْت وودْرو (۱۹۳۶)(Wilson, Robert Woodrow)
ویلْسون، رابِرْت وودْرو
رادیواخترشناسب امریکایی. در ۱۹۶۴، با مهندس رادیوی امریکایی آلمانی تبار، آرنو پنزیاس، تابش زمینۀ کیهانیرا آشکارسازی کرد. تصور می شود این تابش باقی مانده ای از مهبانگ یا انفجار بزرگ آغازین باشد. آن دو، به سبب کارشان دربارۀ تابش زمینۀ کیهانی، مشترکاً برندۀ جایزۀ نوبل فیزیک ۱۹۷۸ شدند. ویلسون همچنین، وجود مونواکسید کربن بین ستاره ای، و ترکیب ابرهای گازی تیره را در راه شیری بررسی کرد. در هیوستون تکزاس زاده شد و در دانشگاه رایس هیوستن، و مؤسسۀ تکنولوژی کالیفرنیا، در پاسادنا، درس خواند. از ۱۹۶۲ تا ۱۹۶۳، عضو بخش اخترشناسی رادیویی مؤسسۀ فناوری کالیفرنیا بود. در ۱۹۶۳، به آزمایشگاه های تلفن بل در نیوجرسی پیوست و در ۱۹۷۶، سرپرست گروه فیزیک رادیویی آن مؤسسه شد. در ۱۹۶۴، ویلسون و پنزیاس سامانۀ گیرنده و رادیوتلسکوپی را در آزمایشگاه های تلفن بل آزمایش کردند که ردیابی همۀ منابع پایدار ممکنی را بررسی می کرد که موجب اختلال در کار ماهواره های مخابراتی می شدند. آن ها با مقدار زیادی تابش زمینۀ همسانگرد، در طول موج۷.۳ سانتی متری، روبه رو شدند که متناظر با دمای۲.۷۳۵ کلوین، منهای۲۷۰.۴ درجۀ سلسیوس، بود. این تابش ۱۰۰ برابر قوی تر از آن بود که بتوانند آن را ناشی از هر منبع شناخته شده ای بدانند. ویلسون و پنزیاس، که در توضیح این علامت درمانده بودند، با فیزیک دان امریکایی، رابرت دیک، در دانشگاه پرینستون نیوجرسی تماس گرفتند و به سرعت پی بردند که یافته هایشان پیش بینی های مربوط به تابش میکروموج باقی مانده از آغاز عالم را تأیید می کند.
ویلْسون، رابِرْت وودْرو
رادیواخترشناسب امریکایی. در ۱۹۶۴، با مهندس رادیوی امریکایی آلمانی تبار، آرنو پنزیاس، تابش زمینۀ کیهانیرا آشکارسازی کرد. تصور می شود این تابش باقی مانده ای از مهبانگ یا انفجار بزرگ آغازین باشد. آن دو، به سبب کارشان دربارۀ تابش زمینۀ کیهانی، مشترکاً برندۀ جایزۀ نوبل فیزیک ۱۹۷۸ شدند. ویلسون همچنین، وجود مونواکسید کربن بین ستاره ای، و ترکیب ابرهای گازی تیره را در راه شیری بررسی کرد. در هیوستون تکزاس زاده شد و در دانشگاه رایس هیوستن، و مؤسسۀ تکنولوژی کالیفرنیا، در پاسادنا، درس خواند. از ۱۹۶۲ تا ۱۹۶۳، عضو بخش اخترشناسی رادیویی مؤسسۀ فناوری کالیفرنیا بود. در ۱۹۶۳، به آزمایشگاه های تلفن بل در نیوجرسی پیوست و در ۱۹۷۶، سرپرست گروه فیزیک رادیویی آن مؤسسه شد. در ۱۹۶۴، ویلسون و پنزیاس سامانۀ گیرنده و رادیوتلسکوپی را در آزمایشگاه های تلفن بل آزمایش کردند که ردیابی همۀ منابع پایدار ممکنی را بررسی می کرد که موجب اختلال در کار ماهواره های مخابراتی می شدند. آن ها با مقدار زیادی تابش زمینۀ همسانگرد، در طول موج۷.۳ سانتی متری، روبه رو شدند که متناظر با دمای۲.۷۳۵ کلوین، منهای۲۷۰.۴ درجۀ سلسیوس، بود. این تابش ۱۰۰ برابر قوی تر از آن بود که بتوانند آن را ناشی از هر منبع شناخته شده ای بدانند. ویلسون و پنزیاس، که در توضیح این علامت درمانده بودند، با فیزیک دان امریکایی، رابرت دیک، در دانشگاه پرینستون نیوجرسی تماس گرفتند و به سرعت پی بردند که یافته هایشان پیش بینی های مربوط به تابش میکروموج باقی مانده از آغاز عالم را تأیید می کند.
wikijoo: ویلسون،_رابرت_وودرو_(۱۹۳۶)