ویشیشت ادویته

ویشیشت ادویته ( سانسکریت: विशिष्टाद्वैत به معنای ادویته ٔمشخص و یکتا ) از مهم ترین مکاتب فلسفی ودانته در فلسفه هندی است که سری رامانجو ( ۱۰۱۷–۱۱۳۷ میلادی ) آن را بنیان گذاشت. رامانجو از مخالفان شانکرا و مکتب ادویته بود. [ ۱] ویشیشت ادویته فلسفه ای ترکیبی است که ساختار فکری یگانه انگار ادویته و فلسفهٔ خداباورانهٔ دوایته را به هم پیوند می زند. [ ۲] سری رامانجو مکرراً به اوپانیشادها ارجاع می داد و مدعی بود که ویشیشت ادویته ریشه در اوپانیشادها دارد. [ ۳] [ ۴]
تفسیر ویشیشت ادویته از اوپانیشادها نوع محدودی از یگانه انگاری است. [ ۵] [ ۶] به گفتهٔ جنین فاولر[ الف] سری رامانجو بر آن بود که اوپانیشادها نظریهٔ مبنی بر دوگانگی بدن و روح به دست می دهند که در آن برهمن در همه چیز هست و با این حال جدای از و فرای همه چیز، روح یا فرمانروای درونی و نامیرا است. [ ۴] بنابر مکتب ویشیشت ادویته کیفیت روح هر فرد با کیفیت برهمن یکی است اما کمیت آن از کمیت برهمن جداست. [ ۷] [ ۸] [ ۹]
در مکتب ویشیشت ادویته، به اوپانیشادها به عنوان آموزندهٔ یک ایشوار ( ویشنو ) نگاه می شود که کرسی همهٔ صفات برتر است و همهٔ جهان قابل مشاهده بدن خدایی است که در همه چیز هست. [ ۴] تأکید این مکتب بر عبادت و تذکار دائمی زیبایی و عشق به خدای شخصی است. این امر در نهایت فرد را به یکی شدن با برهمن انتزاعی رهنمون می کند. [ ۱۰] [ ۱۱] به گفتهٔ فاولر، برهمن اوپانیشادها در تفسیر رامانجو یک حقیقت زنده و «آتمنِ همه چیز و همهٔ موجودات» است. [ ۴]