ویشه. [ ش َ / ش ِ ] ( اِ ) بیشه است که جای سباع و بهائم باشد. ( برهان ). بر وزن و معنی بیشه است ، و به دری طبری بیشتر بیشه را ویشه به واو گویند. ( آنندراج ) ( انجمن آرا ) : از وی شده کار ویشه رنگین.
( شاعری طبری از آنندراج ).
فرهنگ فارسی
بیشه است که جای سباع و بهائم باشد بر وزن و بمعنی بیشه است و به دری طبری بیشتر بیشه را ویشه بو او گویند .
