ویروس لنفوتروپیک سلول T انسانی نوع ۱. ویروس لنفوتروپیک سلول T انسانی نوع ۱ ( انگلیسی: Human T - lymphotropic virus 1 ) یا به اختصار «HTLV - I»، که با نام ویروس لنفومای سلول T بالغین، نوع یک هم شناخته می شود، یک رترو ویروس از خانوادهٔ ویروس تی - لنفوتروپیک انسانی ( HTLV ) است، که در بروز برخی بیماری ها از جمله «لنفوم تهاجمی سلول T بالغین»، «میلوپاتی مرتبط با ویروس لنفوتروپیک سلول T انسانی نوع ۱»، «یوئیت» و آلودگی شدید انگلی به کرم «استرونژیلوئیدس استرکورالیس» و چند بیماری دیگر دخیل است. با این وجود، تنها ۱ تا ۵٪ از افراد آلوده به این ویروس، ممکن است در طولِ زندگی خود، دچار سرطان های وابسته به آن شوند. [ ۱]
بیماری «لنفوم سلول T بالغین» در سال ۱۹۷۷ میلادی، در ژاپن کشف شد. علائم این بیماری، از سایر لنفوم های شناخته شده در آن دوران، متفاوت بود و فرض را بر آن نهادند، که این بیماری در اثر آلودگی به نوعی رترو ویروس به نامِ «ATLV» ایجاد می شود. [ ۲] مطالعات آزمایشگاهی نشان داد، که این رترو ویروس در محیط کشت به طور قابل توجهی، قابلیت تغییر دهندگی در فعالیتِ سایر یاخته ها را دارا است. [ ۳] این بررسی ها ثابت کرد که فرض پیشین صحیح بوده، و این رترو ویروس، عامل بروزِ «لنفوم سلول T بالغین» است و امروزه آنرا HTLV - I می نامند و نخستین بار در «آزمایشگاهِ رابرت گالو» در مؤسسه ملی سرطان کشف و جداسازی شد. [ ۴] آلودگی با این ویروس همچون سایر رتروویروس ها مادام العمر است. افراد آلوده به ویروس را می توان با جستجوی پادتن ضد آن در سرم شناسایی کرد. [ ۱]
اطلاعات اندکی دربارهٔ همه گیرشناسی این ویروس موجود است.
بالاترین میزان شیوع در کشور ژاپن مشاهده شده است که بیش از ۱۰٪ جمعیت این کشور، مبتلا هستند که علت این شیوع بالا، نامشخص است. در تایوان، ایران و استان فوجیان چین در نزدیکیِ تایوان، شیوع بین ۰٫۱ تا ۱٪ است. در پاپوآ گینه نو، جزایر سلیمان و وانواتو نیز میزان عفونت در حدود ۱٪ است. در اروپا، این عفونت ناشایع است و تنها در گروه های پُرخطر نظیر مهاجران و معتادان تزریقی دیده می شود. در قارهٔ آمریکا، این ویروس در میان بومیان و نسل بازمانده از بردگان آفریقا حضورِ بیشتری دارد و شیوع عمومی اش مابین ۰٫۱ تا ۱٪ است. در قارهٔ آفریقا، شیوع دقیق آن مشخص نیست و در برخی کشورها، در حدود ۱٪ است. [ ۱]
آلودگی به HTLV - I در استرالیا در میان بومیان مناطق مرکزی و شمالی آن بسیار بالاست و به ۱۰ تا ۳۰٪ می رسد. همچنین شیوع این ویروس در اقوام اینوئیت در شمال کانادا، در ژاپن، شمال شرقیِ ایران، [ ۵] پرو، ساحل شرقی کلمبیا، اکوادر، در کارائیب و در آفریقا بالاست.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفبیماری «لنفوم سلول T بالغین» در سال ۱۹۷۷ میلادی، در ژاپن کشف شد. علائم این بیماری، از سایر لنفوم های شناخته شده در آن دوران، متفاوت بود و فرض را بر آن نهادند، که این بیماری در اثر آلودگی به نوعی رترو ویروس به نامِ «ATLV» ایجاد می شود. [ ۲] مطالعات آزمایشگاهی نشان داد، که این رترو ویروس در محیط کشت به طور قابل توجهی، قابلیت تغییر دهندگی در فعالیتِ سایر یاخته ها را دارا است. [ ۳] این بررسی ها ثابت کرد که فرض پیشین صحیح بوده، و این رترو ویروس، عامل بروزِ «لنفوم سلول T بالغین» است و امروزه آنرا HTLV - I می نامند و نخستین بار در «آزمایشگاهِ رابرت گالو» در مؤسسه ملی سرطان کشف و جداسازی شد. [ ۴] آلودگی با این ویروس همچون سایر رتروویروس ها مادام العمر است. افراد آلوده به ویروس را می توان با جستجوی پادتن ضد آن در سرم شناسایی کرد. [ ۱]
اطلاعات اندکی دربارهٔ همه گیرشناسی این ویروس موجود است.
بالاترین میزان شیوع در کشور ژاپن مشاهده شده است که بیش از ۱۰٪ جمعیت این کشور، مبتلا هستند که علت این شیوع بالا، نامشخص است. در تایوان، ایران و استان فوجیان چین در نزدیکیِ تایوان، شیوع بین ۰٫۱ تا ۱٪ است. در پاپوآ گینه نو، جزایر سلیمان و وانواتو نیز میزان عفونت در حدود ۱٪ است. در اروپا، این عفونت ناشایع است و تنها در گروه های پُرخطر نظیر مهاجران و معتادان تزریقی دیده می شود. در قارهٔ آمریکا، این ویروس در میان بومیان و نسل بازمانده از بردگان آفریقا حضورِ بیشتری دارد و شیوع عمومی اش مابین ۰٫۱ تا ۱٪ است. در قارهٔ آفریقا، شیوع دقیق آن مشخص نیست و در برخی کشورها، در حدود ۱٪ است. [ ۱]
آلودگی به HTLV - I در استرالیا در میان بومیان مناطق مرکزی و شمالی آن بسیار بالاست و به ۱۰ تا ۳۰٪ می رسد. همچنین شیوع این ویروس در اقوام اینوئیت در شمال کانادا، در ژاپن، شمال شرقیِ ایران، [ ۵] پرو، ساحل شرقی کلمبیا، اکوادر، در کارائیب و در آفریقا بالاست.
