ویدیو

ویدئو (videotape recorder)
نمونه ای از ویدئو با سیستم وی اچ اس
وسیله ای برای ضبط صدا و تصویر روی نوار کاست یا نوار ریل مغناطیسی. در ۱۹۵۶، نخستین دستگاه ویدئوی تجاری برای استفاده در صنایع پخش برنامه های تلویزیونی به بازار آمد، اما از اواخر دهۀ ۱۹۷۰، مدل های ارزان تری ازآن برای استفاده در منازل عرضه شد. این دستگاه ها به منظور ضبط برنامه های تلویزیونی و تماشای آن ها در فرصتی دیگر، یا تماشای فیلم های سینمایی به صورت اجاره یا خرید نوار ویدئویی مناسب بودند. اساس ضبط ویدئویی همانند ضبط صوت است. اطلاعات تصویر به صورت خطی با مغناطیس شدگی متغیر یا لبۀ مغناطیسی روی نواری پلاستیکی، پوشیده شده. با ماده ای مغناطیسی ضبط می شود. مشکل اصلی حجم عظیم اطلاعاتی است که برای پخش تصویر لازم اند. این مشکل را با تعبیۀ ضربدری لبه های مغناطیسی در طول نوار حل کرده اند. در حین ضبط، نوار به صورت مارپیچ روی درام پیچیده می شود و هد ضبط داخل درام قرار دارد. از ترکیب حرکت روبه جلوِ نوار و چرخش هد، لبۀ مغناطیسی مورب ایجاد می شود. سیگنال صوتی با سیگنال ویدئویی و به صورت لبه ای مجزا در طول نوار ضبط می شود. در دهۀ ۱۹۷۰، شرکت های ژاپنی دو سیستم ویدئوکاست به بازار عرضه کردند، اما استاندارد بتاماکس نخستین بار در ۱۹۶۵ به بازار آمد. سیستم بتاماکس شرکت سونی از لحاظ فنی برتر بود، اما سیستم وی اچ اس شرکت ماتسوشیتا با بازاریابی قوی تر توانست پس از چند سال یکه تاز شود. سیستم سوپر وی اچ اس، که در ۱۹۸۹ به بازار آمد، صورت اصلاح شدۀ سیستم وی اچ اس و دارای وضوح تصویر و کیفیت رنگ بهتری است.