ویدِنْگرِن، گِئو (۱۹۰۷ـ۱۹۹۶)(Widengren, Geo)
ایران شناس و دین شناس سوئدی. از ۱۹۲۵ تا ۱۹۲۷ در ارتش سوئد خدمت کرد. از ۱۹۲۸ تا ۱۹۳۶ در دانشگاه های استکهلم، اوپسالا و کپنهاگ زبان های لاتین، سامی و ایرانی، آشورشناسی، فلسفه، تاریخ مذاهب و الهیات آموخت. استاد دانشگاه اوپسالا (۱۹۳۶ـ۱۹۷۳) و استاد مهمان در بسیاری از دانشگاه های معتبر جهان بود و در رشتۀ تاریخ ادیان کهن و به ویژه در زبان ایران باستان و مانی شناسی استادی داشت. رئیس مجمع بین المللی تاریخ ادیان بود. از آثارش: ایمان به خدای متعال در ایران باستان (اوپسالا ـ لایپزیگ، ۱۹۳۸)؛ وهومن بزرگ و حواری خدا (اوپسالا، ۱۹۴۵)؛ مانی و تعلیمات او که به فارسی ترجمه شده است (تهران، ۱۳۵۲ش)؛ پهلوی و فارسی نوین (بمبئی، ۱۹۶۴)؛ پژوهش دربارۀ فئودالیسم ایرانی به فرانسه.
ایران شناس و دین شناس سوئدی. از ۱۹۲۵ تا ۱۹۲۷ در ارتش سوئد خدمت کرد. از ۱۹۲۸ تا ۱۹۳۶ در دانشگاه های استکهلم، اوپسالا و کپنهاگ زبان های لاتین، سامی و ایرانی، آشورشناسی، فلسفه، تاریخ مذاهب و الهیات آموخت. استاد دانشگاه اوپسالا (۱۹۳۶ـ۱۹۷۳) و استاد مهمان در بسیاری از دانشگاه های معتبر جهان بود و در رشتۀ تاریخ ادیان کهن و به ویژه در زبان ایران باستان و مانی شناسی استادی داشت. رئیس مجمع بین المللی تاریخ ادیان بود. از آثارش: ایمان به خدای متعال در ایران باستان (اوپسالا ـ لایپزیگ، ۱۹۳۸)؛ وهومن بزرگ و حواری خدا (اوپسالا، ۱۹۴۵)؛ مانی و تعلیمات او که به فارسی ترجمه شده است (تهران، ۱۳۵۲ش)؛ پهلوی و فارسی نوین (بمبئی، ۱۹۶۴)؛ پژوهش دربارۀ فئودالیسم ایرانی به فرانسه.
wikijoo: ویدنگرن،_گیو_(۱۹۰۷ـ۱۹۹۶)