پیشنهادِ واژه :
"گُواپیدن" به معنایِ " تخریب کردن، ویران کردن، از بین بردن و. . . "
" گُواپیدن/گُواپ - " برآمده از پیشوندِ " گُ/وی" به همراهِ بنواژه یِ " واپیدن" است که این نیز خود از ریشه یِ اوستاییِ کهنِ " وَپ:vap" است که کُنونه یِ ( =Praesens ) آن، " واپَ:vāpa" بوده است. این کُنونه اگر بدستِ ما می رسید، به ریختِ " واپ" درمی آمد. پس بُنواژه یِ ( =مصدرِ ) آن " واپیدن/واپ - " می شود و از آنجایی که " وَپ/واپَ" در اوستایی تنها با پیشوندِ " وی" آمده و همچنین می دانیم که پیشوندِ " وی" در پارسیِ نوین به ریختِ " گُ" درآمده است، واژه یِ " گُواپیدن/گُواپ - " را خواهیم داشت.
... [مشاهده متن کامل]
نکته: " وَپ" به همراهِ پیشوندِ " وی" در اوستایی برابر با " disicere /disiciō" ( لاتین ) و " verwuesten، zerstoeren" ( آلمانی ) است که در اینجا نیز کارکردِ یکسانِ میان دو پیشوندِ " وی/گُ" و پیشوندِ اروپایی" dis" بازنموده می شود.
نکته: ریشه اوستایی - سانسکریت " وَپ" به معنایِ " اَفکندن، انداختن، پرت کردن" بوده است که در اوستایی تنها با پیشوندِ " وی" آمده است و به معنایِ " تخریب کردن، ویران کردن، از بین بردن " می باشد و برابر با " وییاپانینیتن" و " تَپاه اَپی کرتَن" در زبانِ پارسیِ میانه می باشد.
نکته:" وی. واپ" ( اوستایی ) و " وییاپانینیتن" ( پارسیِ میانه ) هیچ پیوندِ ریشه ای با یکدیگر ندارند. ( بنابر دیدگاه ک. بارتولومه ) .
نکته:به گمان من بهترین پیشوند در زبانِ پارسی برایِ " ازمیان بردن، خراب کردن، ویران کردن" ، بکارگیریِ پیشوندِ " وی/گُ" می باشد. این را به روشنی می توان در زبانهایِ اوستایی و پارسیِ میانه دید.
نکته:" وی. واپ " در یَشتِ اوستا ( Yt. 32. 10 ) جایی که سخن از " ویرانی و نابودیِ چراگاهها" است، بکاررفته است.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
پَسگشت:
ستون 1346 از نبیگِ " فرهنگنامه زبان ایرانی کهن" ( کریستین بارتولومه )
