ووئیار، ادوئار (۱۸۶۸ـ۱۹۴۰)(Vuillard, Edouard)
تابلوی ورودی شهر، اثر ادوئار ووئیار
نقاش و چاپنقشگرفرانسوی. از بنیادگذاران گروه نبی ها بود، و به سبب نقاشی های تزیینی اش از فضاهای خانگی صمیمی با افرادی در آن ها، و لیتوگرافهای رنگین اش شهرت یافت؛ تابلوی رنگ روغنی ورودیِ شهر (۱۹۰۳، موزۀ هنرهای معاصر تهران) از آن جمله است. با پیِر بونار، دوست دیرینه اش، ارتباط نزدیکی داشت، و در هنرش هم سو با او حرکت می کرد. خودش می گفت که کارش «هیچ جنبۀ انقلابی» ندارد. اصطلاح نقاشی صحنه خودمانی (انتیمیست) که به هر دوی ایشان اطلاق می شد، به درستی به محیط دنج و لطیفی اشاره دارد که ووئیار با نور چراغ در فضاهای خانگی خلق می کرد. ووئیار در مقایسه با بونار جسارت کمتر، و گرایش آکادمیک بیشتری داشت، ولی در لیتوگراف های رنگی اش که از باسمه های ژاپنی متأثر بود، طرح های نامتعارف زیبایی پدید آورد. نیز برای ساختمان «کمدی شانزه لیزه» (۱۹۱۳)، پاله دو شایو (۱۹۳۷)، و کاخ ملل در ژنو (۱۹۳۸) آثاری تزیینی خلق کرد. یادداشت ها و خاطراتِ او به کتابخانۀ ملی فرانسه واگذار شدند، مشروط بر آن که تا ۱۹۸۰ کسی آن ها را نخوانَد.
تابلوی ورودی شهر، اثر ادوئار ووئیار
نقاش و چاپنقشگرفرانسوی. از بنیادگذاران گروه نبی ها بود، و به سبب نقاشی های تزیینی اش از فضاهای خانگی صمیمی با افرادی در آن ها، و لیتوگرافهای رنگین اش شهرت یافت؛ تابلوی رنگ روغنی ورودیِ شهر (۱۹۰۳، موزۀ هنرهای معاصر تهران) از آن جمله است. با پیِر بونار، دوست دیرینه اش، ارتباط نزدیکی داشت، و در هنرش هم سو با او حرکت می کرد. خودش می گفت که کارش «هیچ جنبۀ انقلابی» ندارد. اصطلاح نقاشی صحنه خودمانی (انتیمیست) که به هر دوی ایشان اطلاق می شد، به درستی به محیط دنج و لطیفی اشاره دارد که ووئیار با نور چراغ در فضاهای خانگی خلق می کرد. ووئیار در مقایسه با بونار جسارت کمتر، و گرایش آکادمیک بیشتری داشت، ولی در لیتوگراف های رنگی اش که از باسمه های ژاپنی متأثر بود، طرح های نامتعارف زیبایی پدید آورد. نیز برای ساختمان «کمدی شانزه لیزه» (۱۹۱۳)، پاله دو شایو (۱۹۳۷)، و کاخ ملل در ژنو (۱۹۳۸) آثاری تزیینی خلق کرد. یادداشت ها و خاطراتِ او به کتابخانۀ ملی فرانسه واگذار شدند، مشروط بر آن که تا ۱۹۸۰ کسی آن ها را نخوانَد.
wikijoo: ووییار،_ادویار_(۱۸۶۸ـ۱۹۴۰)