ووک

تا اواخر دهه ۲۰۱۰، ووک بیشتر به عنوان یک اصطلاح عامیانه کلی در ارتباط با سیاست های چپ، جنبش های از نظر اجتماعی لیبرال، فمینیسم، کنشگری دگرباشان جنسی و مباحث فرهنگی ( با اصطلاحات فرهنگ ووک و سیاست ووک نیز استفاده می شود ) استفاده می شد. این لفظ سوژهٔ میمهای اینترنتی، استفاده کنایه آمیز و انتقاد از برخی از مفسران بوده است. کاربرد گسترده آن از سال ۲۰۱۴، نتیجه جنبش جان سیاهان مهم است است.
اسلاوی ژیژک در گفتگوی خود با پادکست رابینسون ارهارت به سخت گیریِ سهل انگاران در دنیای معاصر اشاره می کند و از جمله به چنین تناقضی در جریان ووک می پردازد. در اوایل این گفتگو رابینسون ارهارت به ژیژک می گوید: گمان می کنم زمانی که می گویید «امروزه بیش از هر دوره ای به روانکاوی نیاز داریم» مقصودتان از روانکاوی بیش از آنکه شیوه ای برای درمان مشکلات فردی باشد، شیوه ای برای نقد فرهنگی و اجتماعی است. آیا درست فکر می کنم؟ ژیژک در پاسخ می گوید: بله، هرچند من روانکاوی را به شیوه ای برای درمان اجتماع تنزل نمی دهم. زیرا آنچه برای فروید واضح بود و آنچه ما امروزه باید پیوسته در ذهن داشته باشیم این است که تصورات درباره کهن الگوهای روانشناسی اشتباه است.
به عنوان نمونه فرض کنید شما مشکلاتی از حیث ناتوانی جنسی دارید، آنگاه روانکاوی وارد عمل می شود و شما را قادر می سازد که بر این مشکل فائق آیید؛ مثلاً اگر ممنوعیت هایی در ناخودآگاه شما وجود دارد روانکاوی این ممنوعیت ها را بر ملا می کند یا کمک می کند از سلطه های سرکوب گرانه نظیر سلطه پدرانه رها شوید تا نتیجه نهایی این باشد که بتوانید به کامیابی دست یابید. این تصور عمومی از فروید است، اما فروید این نیست.
فروید را امروزه ، خصوصاً فمینیست ها، متهم به سوگیریِ پدرسالارانه می کنند. در حالیکه فروید متناقض نمایی که در دوران امروزی با آن مواجهیم را آشکار می سازد. اینجاست که روانکاوی، نه دقیقاً به تعبیر فرویدی بلکه به معنی تطوریافته اش، می تواند به ما کمک کند. متناقض نمای امروزی این است که امروزه در حالیکه ما در جوامع سهل انگار زندگی می کنیم و با اقسام گوناگونی از آسانگیری مواجهیم، اما این سهل انگاری به جای این که به ما زندگی های آزاد و لذت بخش بدهد باعث تولید نسخه ای منحصر به فرد از سرکوب و مقررات سازی شده است.