ولید اموی دوم

وَلیدِ اموی دوم (۸۸ـ۱۲۶ق)
(یا: ولید بن یزید) یازدهمین خلیفه (حک: ۱۲۵ـ۱۲۶ق) از سلسلۀ اموی، فرزند یزید بن عبدالملک. پس از مرگ عمویش، هشام، به خلافت رسید. فردی فاسق، عیاش، فاسد، شرابخوار، زن باره، و در کشتن و ستمگری بی پروا بود و اشعاری بی شرمانه می سرود. بی پروایی وی به جایی رسید که روزی به قرآن تفأل زد و چون آیه ای آمد که فتح و پیروزی از آن پیغمبران و هلاکت را نصیب گردنکشان ستیزه جو می دانست، در حالی که به قرآن تیراندازی می کرد، گفت: «گردن کش ستیزه جو را تهدید می کنی؟ من گردن کش ستیزه جو هستم. وقتی روز قیامت نزد پروردگارت رفتی، بگو ای پروردگار، ولید مرا پاره کرد». در یک سال و پنج ماه حکومت وی، یحیی بن زید، نوادۀ امام حسین (ع) که در خراسان و به هنگام خلافت هشام قیام کرده بود به شهادت رسید. اختلاف اعراب مضری، خراسان را به آشوب کشانید و کار دعوت بنی عباس بالا گرفت. ولید وقیحانه درصدد برآمد تا در کعبه هوسرانی کند و شراب بنوشد. چون قصد او آشکار شد، مردم و حتی خاندانش او را نکوهش کردند و پسرعمویش یزید بن ولید بن عبدالملک به یاری گروهی از بنی امیه و ناراضیان بر او شوریدند. در جنگی که میانشان درگرفت، ولید را کشتند و سر و دستش را بریدند.