ولی دشت بیاضی، محمدولی ( ـ قاینات ۱۰۰۱ق)
شاعر ایرانی. از مردم دشت بیاض قاین و از شاگردان مولانا نثاری تونی بود. پس از آن که اولین غزلش به آواز خوانده شد شهرت یافت. در ملازمت شاهزاده ابراهیم میرزای صفوی به سبزوار و سپس به قزوین رفت و به دربار شاه طهماسب صفوی راه یافت و شاه و شاهزاده را مدح کرد. با شاعران بلندپایۀ روزگار خود چون محتشم کاشانی و وحشی باقی مناظره و نشست وبرخاست داشت. در ۹۸۴ق به خراسان بازگشت و سرانجام به سبب جانبداری از تشیّع به فرمان دین محمدخان ازبک کشته شد. از شاعران مکتب وقوع است. از آثارش: دیوان اشعار در بیش از ۳هزار بیت از غزل، قصیده، قطعه و رباعی؛ مثنوی خسرو و شیرین.
شاعر ایرانی. از مردم دشت بیاض قاین و از شاگردان مولانا نثاری تونی بود. پس از آن که اولین غزلش به آواز خوانده شد شهرت یافت. در ملازمت شاهزاده ابراهیم میرزای صفوی به سبزوار و سپس به قزوین رفت و به دربار شاه طهماسب صفوی راه یافت و شاه و شاهزاده را مدح کرد. با شاعران بلندپایۀ روزگار خود چون محتشم کاشانی و وحشی باقی مناظره و نشست وبرخاست داشت. در ۹۸۴ق به خراسان بازگشت و سرانجام به سبب جانبداری از تشیّع به فرمان دین محمدخان ازبک کشته شد. از شاعران مکتب وقوع است. از آثارش: دیوان اشعار در بیش از ۳هزار بیت از غزل، قصیده، قطعه و رباعی؛ مثنوی خسرو و شیرین.