ولوا ( به زبان نروژی باستان: vǫlva یا völva ) به معنی عصا بدست، زنان پیشگوی
شمن باوری در آیین شمال، و موضوع اصلی در محدوده زمانی معین در
اساطیر اسکاندیناوی بودند. مراسم گزارش های پیشگویی و غیب گویی با سرپرستی مرد یا زنی انجام می گرفت، اما رهبری آن به عهده ولوا یا زن پیشگو بود. روایت این مراسم در
سرگذشت نامه های اسکاندیناوی گویای همانندی شگفت انگیز این مراسم با مراسم آیینی شمن های آسیای شمالی و میانه است. ولوا در این مراسم از جامه ای خاص بهره می جوید و روسری یا کلاه او از اهمیت خاصی برخوردار است. این روسری یا کلاه غالباً از پوست مردار حیوانات مختلف و پیشگو جبه ای بلند بر تن و عصا در دست و خرجینی از ابزارهای پیشگویی یا طلسم های مختلف را با خود حمل می کند. در این مراسم ولوا بر سکو می نشیند و در حالت خلسه فرو می رود، دعایی خاص را در برانگیختن ارواح آگاه از اسرار نهان تکرار می کند و در چنین حالتی از آینده، سرنوشت افراد، گمشدگان یا خشکسالی که در راه است سخن می گوید. این پیشگویی ها اغلب در جهت یاری به مردم و بزرگداشت ایزدبانو یا گاه در جهت منفی و با اهداف شیطانی و پدید آوردن مرگ و تباهی انجام می شد. [ ۱] [ ۲]
در یکی از افسانه ها هنگامی که
اودین برای آگاهی از سرنوشت پسرش
بالدر به دنیای مردگان می رود، پیشگوی مرده ای را بیدار کرده و او را مجبور می سازد به پرسش های وی پاسخ دهد. همچنین شعر ولوسپا ( به معنی ترانهٔ ولوا ) ، اولین و شناخته شده ترین شعر در ادای شاعرانه، درباره آفرینش و تباهی جهان از زبان ولوا است. [ ۳]
