ولفگانگ کوپن

(Wolfgang Arthur Reinhold Koeppen (1906 – 1996
نویسنده ی آلمانی. از شاخص ترین نویسندگان آلمان در دوران پس از جنگ جهانی دوم است. در گرافسوالد به دنیا آمد. مادرش طراح لباس تئاتر بود و پدرش، چشم پزشکی که هیچ گاه مسئولیت داشتن این فرزند را به رسمیت نشناخت و هیچ وقت ارتباطی با ولفگانگ برقرار نکرد. ولفگانگ ابتدا در خانه ی مادربزرگش زندگی می کرد، اما بعد از مرگ او همراه مادرش به خانه ی خاله اش در پروس شرقی نقل مکان کرد و در همان جا به مدرسه ی عمومی رفت. در جریان جنگ جهانی اول، کوپن به زادگاه خود بازگشت و به عنوان پادوی یک فروشنده ی کتاب مشغول به کار شد. در همین دوران، او داوطلبانه با سالن تئاتر شهر همکاری داشت و نیزدر کلاس های دانشگاه گرافسوالد شرکت می کرد. نخستین رمان او، با عنوان عشق ناگوار، در سال 1934 منتشر شد و دومین رمانش با عنوان دیوار لرزان در سال 1935. در این سال ها، کوپن در هلند زندگی می کرد اما در اواخر همین دهه، مخفیانه به آلمان بازگشت، چرا که مدارک کافی برای اشتغال و ادامه ی اقامت در هلند را نداشت و البته مجبور شد مشی سرسختانه اش در مخالفت با رژیم نازی را تلطیف کند. کبوتران روی چمن (1951) از شاخص ترین آثار اوست. این رمان ، به شیوه ی جریان سیال ذهن نوشته شده است و یک صبح تا شب را در یکی از شهرهای آلمان اشغالی روایت می کند؛شهری که صدای هواپیماهای جنگی هر لحظه در آن شنیده می شود و مردم در ترس و وحشتی دائمی به سر می برند. این کتاب را نشر بیدگل، با ترجمه ی اژدر انگشتری، به فارسی برگردانده است.این اثر، همراه با دو رمان بعدی او، یعنیگلخانه (1953) و مرگ در رم (1954)، تبدیل به یک سه گانه شد که به بهترین شکل، نحوه ی دید کوپن به اوضاع آلمان در دوران جنگ و پس از آن را بازتاب می داد. بعد از این سه گانه، کوپن رمان دیگری ننوشت. در دهه ی پنجاه به تناوب به سفر رفت و ماه هایی را در آمریکا، شوروی، لندن و ورشو گذراند. خاطرات او از یکی از این سفرها با عنوان سفری به آمریکا منتشر شده است. کوپن جوایز متعددی در آلمان کسب کرد که مهم ترین آن ها، جایزه ی جورج بوشنر بود. او در سال 1984 همسرش را از دست داد و خود در سال 1996 در خانه ی سالمندان درگذشت.