وُلْتِرا، ویتو (۱۸۶۰ـ۱۹۴۰)(Volterra, Vito)
وُلْتِرا، ویتو
ریاضی دان ایتالیایی. کار عمده اش در زمینۀ نظریۀ توابع و معادلات دیفرانسیل بود. روش اصلی کار او، که در نوجوانی به ذهنش خطور کرد، تقسیم زمانِ پدیدۀ مورد بحث در مسئله به فاصله های زمانی کوچک، و ثابت فرض کردن یکی از متغیرها در هریک از آن فاصله های زمانی بود. در آنکونا زاده شد و در فلورانس و پیزا درس خواند. از ۱۸۸۳ تا ۱۸۹۲ در پیزا، از ۱۸۹۲ تا ۱۹۰۰ در تورینو، و از ۱۹۰۰ تا ۱۹۳۱ در رم استاد دانشگاه بود. در جنگ جهانی اول، ادارۀ اختراعات جنگی ایتالیا را تأسیس کرد و در آن جا به طراحی جنگ افزار پرداخت. او پیشنهاد کرد که در کشتی های هوایی به جای هیدروژن از هلیوم استفاده کنند. پس از جنگ، هر روز بیشتر با سیاست درگیر شد، به سخنرانی در سنا پرداخت، و موضع خود را علیه رژیم فاشیستی بیان کرد. سرانجام، به سبب عقایدش از مشاغل دانشگاهی برکنار و از شرکت در کنفرانس های علمی در ایتالیا منع شد. در ۱۳سالگی، پس از خواندن رمانی از ژول ورن، با عنوان از زمین تا ماه، به مسائل پرتابه ها علاقه مند شد و راه حل قابل قبولی برای تعیین مسیر فضاپیمایی که از توپ شلیک می شود پیدا کرد. راه حل او مبتنی بر تقسیم زمان به فاصله های زمانی کوچکی بود که بتوان نیرو را درخلال هریک از آن ها ثابت فرض کرد. او این مسیر را به صورت رشته کمان های کوچک سهموی شکلی درنظر گرفت. این عمل اساسِ استدلالی بود که وُلترا ۴۰ سال بعد آن را در رشته سخنرانی هایی در دانشگاه سوربون فرانسه شرح و بسط داد. وُلترا به ویژه در بنیان گذاری نظریۀ تابعک ها، حل معادلات انتگرالی با حدود متغیر، و انتگرال گیری از معادلات دیفرانسیل جزئی هذلولوی سهم دارد. در ۱۸۹۰، مقاله های او دربارۀ معادلات دیفرانسیل جزئی مشتمل بر راه حلِ معادلاتی برای امواج استوانه ای بود. همچنین، اطلاعات ریاضی اش را در مباحث زیست شناختی به کار گرفت و مدلی برای تغییر جمعیتی از جانداران ساخت که در آن صید و صیاد پیوسته بر تعداد هم اثر می گذارند. آثار عمدۀ وُلترا عبارت اند از نظریۀ توابع جایگشتی (۱۹۱۵)، و نظریۀ تابعک ها و نظریۀ معادلات انتگرالی و معادلات انتگرالی دیفرانسیل (۱۹۳۰).
وُلْتِرا، ویتو
ریاضی دان ایتالیایی. کار عمده اش در زمینۀ نظریۀ توابع و معادلات دیفرانسیل بود. روش اصلی کار او، که در نوجوانی به ذهنش خطور کرد، تقسیم زمانِ پدیدۀ مورد بحث در مسئله به فاصله های زمانی کوچک، و ثابت فرض کردن یکی از متغیرها در هریک از آن فاصله های زمانی بود. در آنکونا زاده شد و در فلورانس و پیزا درس خواند. از ۱۸۸۳ تا ۱۸۹۲ در پیزا، از ۱۸۹۲ تا ۱۹۰۰ در تورینو، و از ۱۹۰۰ تا ۱۹۳۱ در رم استاد دانشگاه بود. در جنگ جهانی اول، ادارۀ اختراعات جنگی ایتالیا را تأسیس کرد و در آن جا به طراحی جنگ افزار پرداخت. او پیشنهاد کرد که در کشتی های هوایی به جای هیدروژن از هلیوم استفاده کنند. پس از جنگ، هر روز بیشتر با سیاست درگیر شد، به سخنرانی در سنا پرداخت، و موضع خود را علیه رژیم فاشیستی بیان کرد. سرانجام، به سبب عقایدش از مشاغل دانشگاهی برکنار و از شرکت در کنفرانس های علمی در ایتالیا منع شد. در ۱۳سالگی، پس از خواندن رمانی از ژول ورن، با عنوان از زمین تا ماه، به مسائل پرتابه ها علاقه مند شد و راه حل قابل قبولی برای تعیین مسیر فضاپیمایی که از توپ شلیک می شود پیدا کرد. راه حل او مبتنی بر تقسیم زمان به فاصله های زمانی کوچکی بود که بتوان نیرو را درخلال هریک از آن ها ثابت فرض کرد. او این مسیر را به صورت رشته کمان های کوچک سهموی شکلی درنظر گرفت. این عمل اساسِ استدلالی بود که وُلترا ۴۰ سال بعد آن را در رشته سخنرانی هایی در دانشگاه سوربون فرانسه شرح و بسط داد. وُلترا به ویژه در بنیان گذاری نظریۀ تابعک ها، حل معادلات انتگرالی با حدود متغیر، و انتگرال گیری از معادلات دیفرانسیل جزئی هذلولوی سهم دارد. در ۱۸۹۰، مقاله های او دربارۀ معادلات دیفرانسیل جزئی مشتمل بر راه حلِ معادلاتی برای امواج استوانه ای بود. همچنین، اطلاعات ریاضی اش را در مباحث زیست شناختی به کار گرفت و مدلی برای تغییر جمعیتی از جانداران ساخت که در آن صید و صیاد پیوسته بر تعداد هم اثر می گذارند. آثار عمدۀ وُلترا عبارت اند از نظریۀ توابع جایگشتی (۱۹۱۵)، و نظریۀ تابعک ها و نظریۀ معادلات انتگرالی و معادلات انتگرالی دیفرانسیل (۱۹۳۰).
wikijoo: ولترا،_ویتو_(۱۸۶۰ـ۱۹۴۰)