وقف و ابتدا

وقْف و ابتدا
دو اصطلاح در تجوید. وقف (در لغت به معنی ایستادن) عبارت است از «قطع صوت بر حرف آخر کلمه، با فاصلۀ لازم برای تنفّس و ادامۀ قرائت» و اگر با لحن فرود بر آخر کلمه ای به قصد پایان قرائت باشد، آن را «قطع» گویند. وقف ممکن است در وسط یا آخر آیه انجام پذیرد؛ ولی در اواسط کلمه یا در جاهایی که در رسم الخط به صورت متصل نگاشته شده، صحیح نیست. وقف بر دو نوع است: ۱. وقف اضطراری، وقفی است که قاری به سبب کم آوردن نفس، ناتوانی در خواندن یا دچار عطسه شدن انجام می دهد؛ ۲. وقف اختیاری، وقفی است که قاری باتوجه به معنی و ربط جمله ها و کامل بودن آن از نظر لفظ و معنی آگاهانه و از روی اراده انجام می دهد. چون برای قاری با یک نفس خواندن یک سوره یا آیه دشوار یا حتی غیرممکن است، ناچار از شناخت کامل محل وقوف و حسنِ ابتداست.