وقف معانقه

[ویکی فقه] وقف بر یکی از دو کلمه کنار هم، مشروط به عدم وقف بر دیگری را گویند.
« معانقه » یعنی یکدیگر را در کنار گرفتن، و «وقف معانقه» از اقسام وقف اختیاری و عبارت است از دو وقفی که پهلوی هم قرار می گیرند و از نظر معنوی به هم مربوط باشند؛ چه در یک آیه باشند یا در دو آیه. در صورتی که روی کلمه اول وقف شود، کلمه دوم به وصل خوانده می شود، و اگر روی کلمه دوم وقف شود، کلمه اول به وصل خوانده می شود.
ایجاد کننده وقف معانقه
واضع این وقف، ابوالفضل عبدالرحمان بن احمد عجلی رازی است که آن را از مراقبه در علم عروض اخذ کرده است؛ لذا به آن « وقف مراقبه » نیز می گویند؛ مانند:وقف در (... لاَ رَیْبَ فِیهِ هُدًی لِّلْمُتَّقِینَ). در این جا وقف بر «لا ریب» و «فیه» جایز دانسته شده است؛ به این صورت که فقط بر یکی از آن دو می توان وقف کرد.
علامت وقف
علامت وقف معانقه، سه نقطه (به شکل سه راس یک مثلث) است؛ به این صورت که روی دو کلمه نزدیک به هم قرار می گیرد که در صورت وقف بر یکی از این دو کلمه، بر دیگری نمی توان وقف کرد.