وقف تام

[ویکی فقه] وقف تام، از اصطلاحات علم تجوید بوده و به وقف بر کلام مستقل از کلام بعد به لحاظ لفظ و معنا، گفته می شود.
«وقف تام» از اقسام وقف اختیاری و هنگامی است که کلام از نظر لفظ، تمام و غیر وابسته به بعد باشد، و بیشتر در آخر آیات، پایان داستان ها و انتهای بحث های معیّن واقع می شود؛ به عبارت دیگر، هر یک از دو جمله از لحاظ جمله بندی، جمله ای مفید و تمام هستند و برای تکمیل شدن به یکدیگر نیازی ندارند. این نوع وقف، مورد قبول تمام قراء است، زیرا با انجام آن، کلام و سخن تمام شده و برای شنونده انتظاری باقی نمی ماند.
کاربرد
وقف تام بیشتر در پایان آیه ها و انتهای قصص (داستانهای قرآن) و کلام و پیش از یاء نداء و فعل امر می باشد مانند: وقف بر مالک یوم الدین، و شروع از ایاک نعبد و ایاک نستعین.البته در بین آیات نیز به اعتبار تمام شدن مطلب و کلام نیز آمده است مانند: وقف بر لقد اضلنی عن الذکر بعد اذ جاءنی، و شروع کردن از دنبال آیه و کان الشیطان للانسان خذولا. معنای آیه این است که (هر آینه بتحقیق شیطان پس از آمدن قرآن، مرا از پیروی آن گمراه کرد، و شیطان گمراه کننده انسان است.) چنانکه ملاحظه می شود جمله اول سخن شخص گمراه و جمله دوم بیان خداوند است.
مثال
مانند: وقف بر «جائنی» در «لَقَدْ اَضَلَّنِی عَنِ الذِّکْرِ بَعْدَ اِذْ جَاءنِی وَکَانَ الشَّیْطَانُ لِلْاِنسَانِ خَذُولًا»؛ "او بود که مرا به گمراهی کشانید پس از آنکه قرآن به من رسیده بود و شیطان همواره فروگذارنده انسان است".
عناوین مرتبط
...