وقتی نیچه گریست (فیلم). وقتی نیچه گریست فیلمی است به کارگردانی پینچس پری که در سال ۲۰۰۷ با اقتباس از رمانِ وقتی نیچه گریست نوشتهٔ اروین یالوم ساخته شده است[ ۱] . این فیلمِ درام محصول کشور آمریکاست و بازیگرانی همچون آرماند آسانته ( در نقشِ فریدریش نیچه ) ، بن کراس ( در نقشِ یوزف برویر ) و کاترین وینیک ( در نقشِ لو سالومه ) در آن هنرنمایی کرده اند[ ۲] . این فیلم روایت گرِ دیدارِ خیالیِ فریدریش نیچه فیلسوفِ آلمانی و یوزف برویر پزشک اتریشی و رابطهٔ پر فراز و نشیب این دو است.
وین، پایان قرن نوزدهم. لو سالومه، دختری جوان و دلربا، نامه ای عجیب برای یوزف برویرِ مشهور می نویسد: «دکتر برویر، باید شما را ببینم، موضوعِ مرگ و زندگی در میان است. فردا صبح ساعت ۹ در کافه روسه ( Cafe Rousse ) شما را می بینم». سالومه آمده است تا یوزف برویر، پزشکِ مشهور و استادِ زیگموند فروید را ببیند. او نگرانِ دوستش، نیچه است و از برویر می خواهد که دوستش را درمان کند. برویر باید اندیشمندِ بزرگ و تنهایی که از سردردهایِ شدید میگرنی رنج می برد را درمان کند و او را از این گرفتاری برهاند. ولی نیچه نباید از این جریان و دیدار برویر و سالومه بویی ببرد. برویر تصمیم می گیرد با روشِ جدید «بیان درمانی» که به تازگی در مورد بیمار دیگرش آنا. او. تجربه کرده، نیچه را درمان کند. با این حال فیلسوفِ مغرور آلمانی، حاضر نیست «روانِ» خود را به دست یک پزشک بسپارد و تنها از او می خواهد که «جسم» او را درمان کند.
کوشش ها و ترفندهای گوناگون برویر برای مطرح ساختن مشکلاتِ روحی نیچه راه به جایی نمی برد. سرانجام ترفند زیرکانه و البته خطرناک برویر برای ورود به دنیایِ درونی نیچه سرآغازِ دیدارهای پیاپی او و نیچه می شود، دیدارهایی که در آن هر یک از آن دو می کوشند تا دیگری را درمان کنند. به این ترتیب میان برویرِ آرام و دلسوز، و نیچهٔ حساس و خوددار، دوئل گفتاریِ تندی به وجود می آید و هر چه این دو به هم نزدیکتر می شوند، برویر بیشتر متوجه می شود که فقط در صورتی می تواند نیچه را معالجه کند که وی اجازهٔ این کار را به او بدهد.
اگر چه بسیاری از رویدادها و شخصیت های این فیلم از واقعیت گرفته شده است، با این حال داستانِ کلیِ فیلم خیالی است، چرا که همان گونه که نویسنده، اروین یالوم، در پایانِ کتاب ِ وقتی نیچه گریست اشاره کرده است، نیچه و برویر در واقعیت هیچ گاه با هم دیداری نداشته اند[ ۳] .
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفوین، پایان قرن نوزدهم. لو سالومه، دختری جوان و دلربا، نامه ای عجیب برای یوزف برویرِ مشهور می نویسد: «دکتر برویر، باید شما را ببینم، موضوعِ مرگ و زندگی در میان است. فردا صبح ساعت ۹ در کافه روسه ( Cafe Rousse ) شما را می بینم». سالومه آمده است تا یوزف برویر، پزشکِ مشهور و استادِ زیگموند فروید را ببیند. او نگرانِ دوستش، نیچه است و از برویر می خواهد که دوستش را درمان کند. برویر باید اندیشمندِ بزرگ و تنهایی که از سردردهایِ شدید میگرنی رنج می برد را درمان کند و او را از این گرفتاری برهاند. ولی نیچه نباید از این جریان و دیدار برویر و سالومه بویی ببرد. برویر تصمیم می گیرد با روشِ جدید «بیان درمانی» که به تازگی در مورد بیمار دیگرش آنا. او. تجربه کرده، نیچه را درمان کند. با این حال فیلسوفِ مغرور آلمانی، حاضر نیست «روانِ» خود را به دست یک پزشک بسپارد و تنها از او می خواهد که «جسم» او را درمان کند.
کوشش ها و ترفندهای گوناگون برویر برای مطرح ساختن مشکلاتِ روحی نیچه راه به جایی نمی برد. سرانجام ترفند زیرکانه و البته خطرناک برویر برای ورود به دنیایِ درونی نیچه سرآغازِ دیدارهای پیاپی او و نیچه می شود، دیدارهایی که در آن هر یک از آن دو می کوشند تا دیگری را درمان کنند. به این ترتیب میان برویرِ آرام و دلسوز، و نیچهٔ حساس و خوددار، دوئل گفتاریِ تندی به وجود می آید و هر چه این دو به هم نزدیکتر می شوند، برویر بیشتر متوجه می شود که فقط در صورتی می تواند نیچه را معالجه کند که وی اجازهٔ این کار را به او بدهد.
اگر چه بسیاری از رویدادها و شخصیت های این فیلم از واقعیت گرفته شده است، با این حال داستانِ کلیِ فیلم خیالی است، چرا که همان گونه که نویسنده، اروین یالوم، در پایانِ کتاب ِ وقتی نیچه گریست اشاره کرده است، نیچه و برویر در واقعیت هیچ گاه با هم دیداری نداشته اند[ ۳] .
wiki: وقتی نیچه گریست (فیلم)