وقتی زنجره ها شیهه می کشند نمایشی نوشته محمود خسروپرست در سال ۱۳۹۲ است[ ۱] که در بهمن و اسفند سال ۱۳۹۴ به کارگردانی شادی اسدپور در تماشاخانه مهر حوزه هنری به روی صحنه رفت. این نمایش در هفدهمین جشنواره بین المللی تئاتر دانشگاهی ایران برگزیده ی جایزه ی استاد اکبر رادی شد[ ۱] و به مرحله نهایی هشتمین دوره انتخاب آثار برتر ادبیات نمایشی ایران راه یافت. [ ۲] این نمایشنامه در سال ۱۳۹۵ توسط نشر بوتیمار چاپ شد. [ ۳]
شادی اسدپور در کارگردانی این نمایش با تلفیق همزمان عروسک، ماسک و بازیگر، نمایش وقتی زنجره ها شیهه می کشند را کارگردانی کرده است. [ ۴] [ ۵] [ ۶] [ ۷]
این اثر نمایشی حکایت آخرین بازمانده های قاجار است. زنی به نام عمه خانم که با احتشام خان که یک معلول است و توان صحبت کردن ندارد، زندگی می کند. این زن برای ادامه زندگی و بقای نسل قاجار تصمیم می گیرد پرستاری به نام لیلا را وارد عمارت کند تا از طریق او نسل آنها بتواند ادامه پیدا کند. لیلا نماینده ای از دنیای امروز است و به تدریج او هم شبیه آدم های خانه می شود و جایگاه عمه خانم را تصاحب می کند.
کارگردان:شادی اسدپور
نویسنده: محمود خسروپرست
بازیگران: رهام بیگ لو، محمد رخشانفر، میلاد یارمحمدی، نسترن باقری، شهرزاد حسین پور، نوشین آلباد، مرجان زارعی
تهیه و تولید: موسسه هنری آرتا
طراح گرافیک: سینا ( محمد ) افشار
امور رسانه ای: مهدی ( آرش ) رزمجو
[ ۸]
محمود خسروپرست درباره زمان داستان نمایشنامه می گوید تلفیقی است میان دو دوره ی قاجار و زمانه ی اکنون که این افتراق خود، کنشِ اصلی نمایشنامه را می سازد. خسرو پرست معتقد است برای درک و دریافت هرگونه کنش اجتماعی و فرهنگی باید ریشه و گذشته ی آن رخداد و جامعه را سرآغاز جستجو قرار داد و به همین دلیل این زمانه را انتخاب کرده است. [ ۱]
به گفته شادی اسدپور، فضای این نمایش واقعی نیست و زمان مشخصی را مطرح نمی کند. در این نمایش شاهد فانتزی در زمان هستیم به شکلی که عمه خانم و احتشام را می توان به نوعی بازماندگان ایل قاجار در دنیای امروز به حساب آورد که برای بقا مبارزه می کنند. این دو همچنان با ادبیات و لباس های آن دوران زندگی می کنند اما لیلا از دنیای امروز وارد خانه آنها می شود. همچنین در این خانه افرادی زندگی می کنند که در اصل مرده اند و فقط عمه خانم و احتشام قادر به دیدن آنها هستند. در این نمایش لیلا تنها بازیگری است که بدون ماسک بازی می کند بقیه شخصیت ها یا عروسک های غول پیکر در ابعاد انسانی هستند یا بازیگرانی که از ماسک استفاده می کنند. [ ۵] اسدپور می گوید لیلا به عنوان پرستاری که وارد این عمارت می شود در واقع بازیگری است که وارد ترکیبی از دنیای ماسک و عروسک می شود. او کسی است که از زمان اکنون وارد آن دوره می شود بنابراین ما در اینجا با نوعی تداخل زمانی مواجه هستیم. [ ۹]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفشادی اسدپور در کارگردانی این نمایش با تلفیق همزمان عروسک، ماسک و بازیگر، نمایش وقتی زنجره ها شیهه می کشند را کارگردانی کرده است. [ ۴] [ ۵] [ ۶] [ ۷]
این اثر نمایشی حکایت آخرین بازمانده های قاجار است. زنی به نام عمه خانم که با احتشام خان که یک معلول است و توان صحبت کردن ندارد، زندگی می کند. این زن برای ادامه زندگی و بقای نسل قاجار تصمیم می گیرد پرستاری به نام لیلا را وارد عمارت کند تا از طریق او نسل آنها بتواند ادامه پیدا کند. لیلا نماینده ای از دنیای امروز است و به تدریج او هم شبیه آدم های خانه می شود و جایگاه عمه خانم را تصاحب می کند.
کارگردان:شادی اسدپور
نویسنده: محمود خسروپرست
بازیگران: رهام بیگ لو، محمد رخشانفر، میلاد یارمحمدی، نسترن باقری، شهرزاد حسین پور، نوشین آلباد، مرجان زارعی
تهیه و تولید: موسسه هنری آرتا
طراح گرافیک: سینا ( محمد ) افشار
امور رسانه ای: مهدی ( آرش ) رزمجو
[ ۸]
محمود خسروپرست درباره زمان داستان نمایشنامه می گوید تلفیقی است میان دو دوره ی قاجار و زمانه ی اکنون که این افتراق خود، کنشِ اصلی نمایشنامه را می سازد. خسرو پرست معتقد است برای درک و دریافت هرگونه کنش اجتماعی و فرهنگی باید ریشه و گذشته ی آن رخداد و جامعه را سرآغاز جستجو قرار داد و به همین دلیل این زمانه را انتخاب کرده است. [ ۱]
به گفته شادی اسدپور، فضای این نمایش واقعی نیست و زمان مشخصی را مطرح نمی کند. در این نمایش شاهد فانتزی در زمان هستیم به شکلی که عمه خانم و احتشام را می توان به نوعی بازماندگان ایل قاجار در دنیای امروز به حساب آورد که برای بقا مبارزه می کنند. این دو همچنان با ادبیات و لباس های آن دوران زندگی می کنند اما لیلا از دنیای امروز وارد خانه آنها می شود. همچنین در این خانه افرادی زندگی می کنند که در اصل مرده اند و فقط عمه خانم و احتشام قادر به دیدن آنها هستند. در این نمایش لیلا تنها بازیگری است که بدون ماسک بازی می کند بقیه شخصیت ها یا عروسک های غول پیکر در ابعاد انسانی هستند یا بازیگرانی که از ماسک استفاده می کنند. [ ۵] اسدپور می گوید لیلا به عنوان پرستاری که وارد این عمارت می شود در واقع بازیگری است که وارد ترکیبی از دنیای ماسک و عروسک می شود. او کسی است که از زمان اکنون وارد آن دوره می شود بنابراین ما در اینجا با نوعی تداخل زمانی مواجه هستیم. [ ۹]
