وفاداری اولستر

وفاداری به اولستر در اواخر قرن نوزدهم، به عنوان واکنشی به جنبش قوانین محلی برای ایرلند و ظهور ناسیونالیسم ایرلندی پدید آمد. اگرچه بیشتر ایرلندی ها کاتولیک بود، اما در استان اولستر، پروتستان ها اکثریت قریب به اتفاق جمعیت بودند. اولستر از سایر مناطق ایرلند صنعتی تر بود و به شدت به تجارت با انگلیس وابسته بود. وفاداری به عنوان یک جنبش تعیین سرنوشت در میان پروتستان های اولستر که نمی خواستند بخشی از ایرلند خودمختار باشند، آغاز شد. در حالی که برخی از کاتولیک های ایرلندی نیز اتحادگرا بودند، وفاداری تنها بر میراث پروتستانی و اشتراک مذهبی با انگلیس تأکید داشت. این جنبش ها منجر به تقسیم ایرلند در سال ۱۹۲۱ شد. بیشتر ایرلند به یک کشور مستقل تبدیل شد، در حالی که حدود دو سوم از اولستر به عنوان قلمرو خودگردان ایرلند شمالی در انگلستان باقی مانده است.
از زمان تقسیم، بیشتر وفاداران از وضعیت ایرلند شمالی به عنوان بخشی از پادشاهی متحده، حمایت کرده اند. اصطلاحات «اتحادگرا» و «وفادار» اغلب به جای یکدیگر استفاده می شوند. وفاداران همچنین معروفند به این که در درجه اول به سلطنت پروتستان انگلیس وفادارند تا به دولت و نهادهای بریتانیایی. گرت فیتز جرالد استدلال می کرد که وفاداران بیشتر از «اتحاد»، به «اولستر» وفادارند. اقلیت کوچکی از وفاداران، خواهان تشکیل دولت مستقل پروتستان اولستر هستند، زیرا معتقدند که برای حمایت از اهداف خود نمی توانند به دولت بریتانیا اعتماد کنند ( نگاه کنید به ملی گرایی اولستر ) .