وظایف کنگره ایالات متحده آمریکا. وظایف کنگره ایالات متحده آمریکا بر اساس قانون اساسی ایالات متحده آمریکا عبارت است از:
• قانونگذاری
• تصویب بودجه دولت
• اعلان جنگ
• تصویب پیمان های خارجی
• تأیید وزرای معرفی شده
• تأیید قضات دیوان عالی فدرال
• استیضاح رئیس جمهور
• ابطال وتوی رئیس جمهور
هر ساله ممکن است صدها طرح و پیشنهاد برای تصویب به کنگره ارجاع شود، اما تنها تعدادی از آن ها تصویب می شوند. روند تصمیم گیری برای تأیید ویا رد هر یک از لوایح قانونی به صورت موازی در هر دو مجلس آغاز می شود. در ابتدا، لایحه مورد نظر متناسب با موضوع آن به یکی از کمیته های اصلی مجالس نمایندگان وسنا فرستاده می شود. اگر اعضاء در خصوص لایحه قانونی به نتیجه برسند و آن را تصویب کنند، این لایحه به صحن مجلس فرستاده خواهد شد، درغیر این صورت به کمیته های فرعی، مسئولیت بررسی های بیشتر محول می شود . کمیته های فرعی درصورت لزوم پیشنهادها جدید به لایحه قانونی می افزایند و آن را به کمیته اصلی بازمی گردانند . کمیته در این مرحله می تواند یا خود راساَ تصویب نهایی لایحه قانونی را اعلام و آن را برای امضاء برای رئیس جمهور ارسال کند یا اینکه ممکن است بنا به درخواست نمایندگان ویا ناکامی کمیته در اتخاذ تصمیم نهایی، لایحه را به صحن مجلس برگرداند.
نمایندگان در زمان طرح لایحه درصحن می توانند پیشنهادها جدیدی به مصوبه کمیته اضافه می کنند ویا بخش هایی از آن را حذف نمایند. سرانجام لایحه قانونی در هر دو مجالس تهیه می شود. اگر لوایح تهیه شده توسط مجلس نمایندگان و سنا یکسان باشد، لایحه مورد نظر شکل قانون بخود می گیرد و برای امضاء به کاخ سفید فرستاده می شود. اما اگر میان لوایح تنظیم شده توسط مجلس نمایندگان وسنا اختلاف وجود داشته باشد، “کمیته کنفرانس ” تشکیل می شود و اعضاء ارشد هر دو مجلس در این کمیته، در جهت یکدست شدن متن لایحه اقدام می کنند. در این مرحله، پس از مذاکرات طولانی، مجالس از بخشی از نظرات خود عدول می کنند تا راه برای مصالحه میان نمایندگان و سناتورها فراهم شود. هر تصمیمی که ” کمیته کنفرانس ” اتخاذ نماید، مورد تأیید و تصویب مجالس نمایندگان وسنا قرار خواهد گرفت و بدین ترتیب آخرین مرحله روند قانونگذاری به پایان می رسد. پس از آن، قانون برای تأیید یا وتو در اختیار رئیس جمهور قرار می گیرد.
در مجلس نمایندگان به دلیل تعداد زیاد اعضا، زمان بحث و گفت وگو برای هر یک از نمایندگان محدود و حداکثر ۵ دقیقه تعیین شده است. همچنین مذاکره بر سر هر یک از لوایح قانونی محدود است در حالی که در سنا هیچ محدودیت زمانی وجود ندارد. سناتورها می توانند تا هر زمان که توانایی دارند در خصوص تأیید ویا رد یک لایحه قانونی صحبت کنند و از این طریق از تصویب آن جلوگیری به عمل آورند. در عرف کنگره این اقدام سناتورها Filibuster نامیده می شود و شیوه مناسبی برای به تأخیر انداختن تصویب قوانین به شمار می آید، [ ۱] به ویژه در اواخر فعالیت هر دوره از کنگره، سناتورها با طولانی کردن مذاکرات، تصویب لایحه ای را تا پایان دوره قانونگذاری به تأخیر می اندازند. به عنوان مثال در سال ۱۹۹۵ سناتور استروم تورموند از کارولینای شمالی به مدت ۴۸ ساعت و ۱۸ دقیقه در مخالفت با یک لایحه قانونی صحبت کرد. البته اطاله مذاکرات توسط سناتورها نامحدود نیست و اکثریت سنا می توانند از طریق رای گیری از ادامه آن جلوگیری به عمل آورد. تا پیش از سال ۱۹۱۳، عملاَ هیچ محدودیتی وجود نداشت، اما در این سال مقرر شد اگر دو سوم سناتورها رأی به کفایت مذاکرات دادند، سناتورها باید به سخنان خود پایان دهند. این محدودیت در سال ۱۹۷۵ یکبار دیگر مورد بازنویسی قرار گرفت و تصمیم گرفته شد برای کوتاه کردن مذاکرات طولانی و خسته کننده سناتورها، شرایط تصویب کفایت مذاکرات ساده تر شود. اکنون تنها با تصویب سه پنجم آرای سناتورها، مذاکرات پایان می پذیرد و رای گیری انجام می شود. حزب اکثریت برای تصویب کفایت مذاکرات نیاز به جلب آراء تعداد زیادی از نمایندگان حزب اقلیت دارد و همین مسئله به عنوان امتیاز مهم درچانه زنی های حزبی در سنا از سوی حزب اقلیت بکار می رود.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلف• قانونگذاری
• تصویب بودجه دولت
• اعلان جنگ
• تصویب پیمان های خارجی
• تأیید وزرای معرفی شده
• تأیید قضات دیوان عالی فدرال
• استیضاح رئیس جمهور
• ابطال وتوی رئیس جمهور
هر ساله ممکن است صدها طرح و پیشنهاد برای تصویب به کنگره ارجاع شود، اما تنها تعدادی از آن ها تصویب می شوند. روند تصمیم گیری برای تأیید ویا رد هر یک از لوایح قانونی به صورت موازی در هر دو مجلس آغاز می شود. در ابتدا، لایحه مورد نظر متناسب با موضوع آن به یکی از کمیته های اصلی مجالس نمایندگان وسنا فرستاده می شود. اگر اعضاء در خصوص لایحه قانونی به نتیجه برسند و آن را تصویب کنند، این لایحه به صحن مجلس فرستاده خواهد شد، درغیر این صورت به کمیته های فرعی، مسئولیت بررسی های بیشتر محول می شود . کمیته های فرعی درصورت لزوم پیشنهادها جدید به لایحه قانونی می افزایند و آن را به کمیته اصلی بازمی گردانند . کمیته در این مرحله می تواند یا خود راساَ تصویب نهایی لایحه قانونی را اعلام و آن را برای امضاء برای رئیس جمهور ارسال کند یا اینکه ممکن است بنا به درخواست نمایندگان ویا ناکامی کمیته در اتخاذ تصمیم نهایی، لایحه را به صحن مجلس برگرداند.
نمایندگان در زمان طرح لایحه درصحن می توانند پیشنهادها جدیدی به مصوبه کمیته اضافه می کنند ویا بخش هایی از آن را حذف نمایند. سرانجام لایحه قانونی در هر دو مجالس تهیه می شود. اگر لوایح تهیه شده توسط مجلس نمایندگان و سنا یکسان باشد، لایحه مورد نظر شکل قانون بخود می گیرد و برای امضاء به کاخ سفید فرستاده می شود. اما اگر میان لوایح تنظیم شده توسط مجلس نمایندگان وسنا اختلاف وجود داشته باشد، “کمیته کنفرانس ” تشکیل می شود و اعضاء ارشد هر دو مجلس در این کمیته، در جهت یکدست شدن متن لایحه اقدام می کنند. در این مرحله، پس از مذاکرات طولانی، مجالس از بخشی از نظرات خود عدول می کنند تا راه برای مصالحه میان نمایندگان و سناتورها فراهم شود. هر تصمیمی که ” کمیته کنفرانس ” اتخاذ نماید، مورد تأیید و تصویب مجالس نمایندگان وسنا قرار خواهد گرفت و بدین ترتیب آخرین مرحله روند قانونگذاری به پایان می رسد. پس از آن، قانون برای تأیید یا وتو در اختیار رئیس جمهور قرار می گیرد.
در مجلس نمایندگان به دلیل تعداد زیاد اعضا، زمان بحث و گفت وگو برای هر یک از نمایندگان محدود و حداکثر ۵ دقیقه تعیین شده است. همچنین مذاکره بر سر هر یک از لوایح قانونی محدود است در حالی که در سنا هیچ محدودیت زمانی وجود ندارد. سناتورها می توانند تا هر زمان که توانایی دارند در خصوص تأیید ویا رد یک لایحه قانونی صحبت کنند و از این طریق از تصویب آن جلوگیری به عمل آورند. در عرف کنگره این اقدام سناتورها Filibuster نامیده می شود و شیوه مناسبی برای به تأخیر انداختن تصویب قوانین به شمار می آید، [ ۱] به ویژه در اواخر فعالیت هر دوره از کنگره، سناتورها با طولانی کردن مذاکرات، تصویب لایحه ای را تا پایان دوره قانونگذاری به تأخیر می اندازند. به عنوان مثال در سال ۱۹۹۵ سناتور استروم تورموند از کارولینای شمالی به مدت ۴۸ ساعت و ۱۸ دقیقه در مخالفت با یک لایحه قانونی صحبت کرد. البته اطاله مذاکرات توسط سناتورها نامحدود نیست و اکثریت سنا می توانند از طریق رای گیری از ادامه آن جلوگیری به عمل آورد. تا پیش از سال ۱۹۱۳، عملاَ هیچ محدودیتی وجود نداشت، اما در این سال مقرر شد اگر دو سوم سناتورها رأی به کفایت مذاکرات دادند، سناتورها باید به سخنان خود پایان دهند. این محدودیت در سال ۱۹۷۵ یکبار دیگر مورد بازنویسی قرار گرفت و تصمیم گرفته شد برای کوتاه کردن مذاکرات طولانی و خسته کننده سناتورها، شرایط تصویب کفایت مذاکرات ساده تر شود. اکنون تنها با تصویب سه پنجم آرای سناتورها، مذاکرات پایان می پذیرد و رای گیری انجام می شود. حزب اکثریت برای تصویب کفایت مذاکرات نیاز به جلب آراء تعداد زیادی از نمایندگان حزب اقلیت دارد و همین مسئله به عنوان امتیاز مهم درچانه زنی های حزبی در سنا از سوی حزب اقلیت بکار می رود.
