وطاءه
لغت نامه دهخدا
وطاءة. [ وَ ءَ ] ( ع اِ ) موضع قدم. ( از اقرب الموارد ). جای قدم. ( از منتهی الارب ). || ( اِمص ) تنگی و فشارش و گرفت سخت. ( از اقرب الموارد ) ( منتهی الارب ): اللهم اشدد لنا وطأتک علی مضر؛ ای خذهم اخذاً شدیداً. ( اقرب الموارد ).
وطاءة. [ وَ طَ ءَ ] ( ع اِ ) راه پاسپرده بسیار مسلوک. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). سابله. ( اقرب الموارد ). راه پاسپرده و لگدکوب شده. ( ناظم الاطباء ). || مسافران. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ).
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید