وَصْلی شیرازی، نعمت الله ( ـ بعد از ۱۰۲۸ق)
شاعر و واژه شناس ایرانی. از سادات طباطبایی شیراز بود. پدرش به میرپنبه زن آوازه داشت. وصلی شاگرد مرشد بروجردی بود و مدتی با او به سر برد. هنگامی که استادش به هند کوچید، وی را نیز نزد خود خواند. وصلی با معرفی مرشد بروجردی در شمار ملازمان میرزا غازی بیگ ترخان درآمد و منصبی مهم یافت. پس از درگذشت میرزا غازی، به همراه عبد النبی فخرالزمانی به اجمیر و از آن جا به پنجاب و سپس به لاهور رفت. پس از آن به بنگش سفر کرد و راهی دربار جهانگیر شد و در خدمت ملازمان او درآمد و لقب رشیدخانی یافت. از آثارش: دیوان اشعار؛ ساقی نامه.
شاعر و واژه شناس ایرانی. از سادات طباطبایی شیراز بود. پدرش به میرپنبه زن آوازه داشت. وصلی شاگرد مرشد بروجردی بود و مدتی با او به سر برد. هنگامی که استادش به هند کوچید، وی را نیز نزد خود خواند. وصلی با معرفی مرشد بروجردی در شمار ملازمان میرزا غازی بیگ ترخان درآمد و منصبی مهم یافت. پس از درگذشت میرزا غازی، به همراه عبد النبی فخرالزمانی به اجمیر و از آن جا به پنجاب و سپس به لاهور رفت. پس از آن به بنگش سفر کرد و راهی دربار جهانگیر شد و در خدمت ملازمان او درآمد و لقب رشیدخانی یافت. از آثارش: دیوان اشعار؛ ساقی نامه.