وِصال شیرازی، محمّدشفیع (شیراز ۱۱۹۷ـ ۱۲۶۲ق)
(معروف به میرزا کوچک؛ متخلص به وصال) شاعر و خوشنویس ایرانی. صدایی خوش داشت. تار می نواخت و در نقاشی و تذهیب و صرافی مهارت داشت. در مدح فتحعلی شاه، محمدشاه و حسین علی میرزا، فرمانروای فارس نیز اشعاری دارد. با حکیم قاآنی نشست وبرخاست داشته است. از مهم ترین شعرای دورۀ بازگشت است و در سرودن غزل از شیوۀ سعدی و حافظ پیروی می کرد. مرثیه سرای زبردستی بود و در اواخر عمر نابینا شد. از آثارش: صبح وصال در تقلید از گلستان سعدی؛ دیوان اشعار (تهران، ۱۳۶۴ش)؛ مثنوی بزم وصال در ۷هزار بیت؛ ترجمۀ اطواق الذهب زمخشری از عربی به فارسی؛ شیرین و فرهاد وحشی را، که ناتمام بود، پی گرفت، اما نتوانست آن را به انجام برساند. ۶۷ جلد قرآن نوشت که از گنجینه های هنری به شمار می آید. دیوان کامل وصال شیرازی به چاپ رسیده است (شیراز، ۱۳۷۸ش).
(معروف به میرزا کوچک؛ متخلص به وصال) شاعر و خوشنویس ایرانی. صدایی خوش داشت. تار می نواخت و در نقاشی و تذهیب و صرافی مهارت داشت. در مدح فتحعلی شاه، محمدشاه و حسین علی میرزا، فرمانروای فارس نیز اشعاری دارد. با حکیم قاآنی نشست وبرخاست داشته است. از مهم ترین شعرای دورۀ بازگشت است و در سرودن غزل از شیوۀ سعدی و حافظ پیروی می کرد. مرثیه سرای زبردستی بود و در اواخر عمر نابینا شد. از آثارش: صبح وصال در تقلید از گلستان سعدی؛ دیوان اشعار (تهران، ۱۳۶۴ش)؛ مثنوی بزم وصال در ۷هزار بیت؛ ترجمۀ اطواق الذهب زمخشری از عربی به فارسی؛ شیرین و فرهاد وحشی را، که ناتمام بود، پی گرفت، اما نتوانست آن را به انجام برساند. ۶۷ جلد قرآن نوشت که از گنجینه های هنری به شمار می آید. دیوان کامل وصال شیرازی به چاپ رسیده است (شیراز، ۱۳۷۸ش).