وَصّافُ الحَضره، شهاب الدّین (شیراز ۶۶۳ـ همان جا ۷۳۰ق)
(معروف به: شرف شیرازی) ادیب، شاعر و مورخ ایرانی. در شیراز به تحصیل علم و ادب پرداخت و به مشاغل دیوانی اشتغال ورزید و از نزدیکان خواجه صدرالدین احمد خالدی زنجانی، نایب حاکم فارس، گردید. سپس به خدمت خواجه رشیدالدین فضل الله همدانی درآمد و به واسطۀ او نزد غازان خان و اولجایتو تقرب یافت. شهاب الدین عبدالله از ۶۹۹ق به تألیف اثر معروف خود تجزیة الامصار و تزجیةالاعصار، مشهور به تاریخ وصّاف پرداخت و آن را در ۷۲۸ق به پایان رساند. این کتاب درواقع ذیل تاریخ جهانگشای جوینی و شامل رویدادهای تاریخی از ۶۵۶ق تا ۷۲۸ق است.
(معروف به: شرف شیرازی) ادیب، شاعر و مورخ ایرانی. در شیراز به تحصیل علم و ادب پرداخت و به مشاغل دیوانی اشتغال ورزید و از نزدیکان خواجه صدرالدین احمد خالدی زنجانی، نایب حاکم فارس، گردید. سپس به خدمت خواجه رشیدالدین فضل الله همدانی درآمد و به واسطۀ او نزد غازان خان و اولجایتو تقرب یافت. شهاب الدین عبدالله از ۶۹۹ق به تألیف اثر معروف خود تجزیة الامصار و تزجیةالاعصار، مشهور به تاریخ وصّاف پرداخت و آن را در ۷۲۸ق به پایان رساند. این کتاب درواقع ذیل تاریخ جهانگشای جوینی و شامل رویدادهای تاریخی از ۶۵۶ق تا ۷۲۸ق است.