ورود ویروس، اولین مرحلهٔ آلودگی در چرخه زندگی ویروس، هنگامی است که ویروس با سلول میزبان در تماس است و مواد ویروسی را به داخل سلول وارد می کند. مراحل عمده ورود ویروس در زیر نشان داده شده است. [ ۱] با وجود تنوع در بین ویروس ها، چند کلیت مشترک در مورد ورود آن ها وجود دارد.
ویروس شناور در فضای محصور با سلول های میزبان احتمالی با یک مانع بزرگ به نام ترمودینامیک انتشار روبرو می شود. از آنجا که اشیاء با بار خنثی به طور طبیعی دور هم جمع نمی شوند، ویروس باید راهی برای حرکت برای نزدیکی به سلول میزبان پیدا کند. این کار را با اتصال یا جذب - بر روی یک سلول انجام می دهد. سلول دارای گیرنده ای که ویروس می تواند به آن وصل شود. گیرنده های روی پوشش ویروسی به طور مؤثر به گیرنده های مکمل روی غشای سلول متصل می شوند. این پیوست باعث می شود که این دو غشا در مجاورت یکدیگر باقی بمانند و به تعامل بیشتر بین پروتئین های سطحی کمک کند. این عمل همچنین نخستین لازمه ای است که باید پیش از آلوده شدن سلول، اجرا شود. اجرای این لازمه سلول را مستعد و آسیب پذیر می کند. ویروس هایی که این رفتار را نشان می دهند شامل بسیاری از ویروس های پوشش دار مانند HIV و ویروس هرپس سیمپلکس هستند.
این نظر پایه ای در مورد ویروس های بدون پوشش نیز درست است. نمونه هایی که به خوبی مورد مطالعه قرار گرفته اند ویروس هایی هستند که باکتری ها را آلوده می کنند و با نام باکتریوفاژها ( یا صرفاً فاژ ) شناخته می شوند. فاژهای معمولی دارای دمهای بلند برای اتصال به گیرنده های سطح باکتری هستند.
پیش از ورود، ویروس باید به سلول میزبان متصل شود. اتصال هنگامی حاصل می شود که پروتئین های ویژه ای روی کپسید یا پوشش ویروس به پروتئین های ویژه ای به نام پروتئین های گیرنده روی غشای سلول هدف وصل شوند. اکنون ویروس باید وارد سلول شود که توسط دو لایهٔ فسفولیپیدی پوشانده شده است. روندی که توسط آن این سد شکسته می شود، بستگی به ویروس دارد. انواع ورود عبارتند از:
• آمیزش ( فیوژن ) غشایی یا حالت نیمه آمیختگی ( همیفیوژن ) : غشای سلولی سوراخ می شود و به اتصال بیشتر با پوشش ویروسی در حال بازشدن واداشته می شود.
• درون بری ( اندوسیتوز ) : سلول میزبان از طریق فرایند درون بری، ذرهٔ ویروس را می گیرد، در واقع ویروس را مانند یک ذرهٔ غذایی فرو می برد.
• رخنهٔ ویروس: کپسید یا ژنوم ویروس به سیتوپلاسم سلول میزبان تزریق می شود.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفویروس شناور در فضای محصور با سلول های میزبان احتمالی با یک مانع بزرگ به نام ترمودینامیک انتشار روبرو می شود. از آنجا که اشیاء با بار خنثی به طور طبیعی دور هم جمع نمی شوند، ویروس باید راهی برای حرکت برای نزدیکی به سلول میزبان پیدا کند. این کار را با اتصال یا جذب - بر روی یک سلول انجام می دهد. سلول دارای گیرنده ای که ویروس می تواند به آن وصل شود. گیرنده های روی پوشش ویروسی به طور مؤثر به گیرنده های مکمل روی غشای سلول متصل می شوند. این پیوست باعث می شود که این دو غشا در مجاورت یکدیگر باقی بمانند و به تعامل بیشتر بین پروتئین های سطحی کمک کند. این عمل همچنین نخستین لازمه ای است که باید پیش از آلوده شدن سلول، اجرا شود. اجرای این لازمه سلول را مستعد و آسیب پذیر می کند. ویروس هایی که این رفتار را نشان می دهند شامل بسیاری از ویروس های پوشش دار مانند HIV و ویروس هرپس سیمپلکس هستند.
این نظر پایه ای در مورد ویروس های بدون پوشش نیز درست است. نمونه هایی که به خوبی مورد مطالعه قرار گرفته اند ویروس هایی هستند که باکتری ها را آلوده می کنند و با نام باکتریوفاژها ( یا صرفاً فاژ ) شناخته می شوند. فاژهای معمولی دارای دمهای بلند برای اتصال به گیرنده های سطح باکتری هستند.
پیش از ورود، ویروس باید به سلول میزبان متصل شود. اتصال هنگامی حاصل می شود که پروتئین های ویژه ای روی کپسید یا پوشش ویروس به پروتئین های ویژه ای به نام پروتئین های گیرنده روی غشای سلول هدف وصل شوند. اکنون ویروس باید وارد سلول شود که توسط دو لایهٔ فسفولیپیدی پوشانده شده است. روندی که توسط آن این سد شکسته می شود، بستگی به ویروس دارد. انواع ورود عبارتند از:
• آمیزش ( فیوژن ) غشایی یا حالت نیمه آمیختگی ( همیفیوژن ) : غشای سلولی سوراخ می شود و به اتصال بیشتر با پوشش ویروسی در حال بازشدن واداشته می شود.
• درون بری ( اندوسیتوز ) : سلول میزبان از طریق فرایند درون بری، ذرهٔ ویروس را می گیرد، در واقع ویروس را مانند یک ذرهٔ غذایی فرو می برد.
• رخنهٔ ویروس: کپسید یا ژنوم ویروس به سیتوپلاسم سلول میزبان تزریق می شود.
wiki: ورود ویروس