ورود به جو حرکت اشیاء به سمت داخل گازهای موجود در جو یک سیاره از فضای بیرونی آن سیاره است.
ورود به جو به دو گونه صورت می گیرد: یکی ورود کنترل نشده، مانند ورود اجرام آسمانی، زباله های فضایی، یا شهاب سنگ هااست، و دیگری ورود کنترل شده، مانند ورود ساخته های بشری که با به کارگیری تکنولوژی برای ورود یا ورود مجدد به جو در نظر گرفته شده و از قبل برای روبرو شدن با دشواری های ورود به اتمسفر برنامه ریزی و آماده شده اند. برای فضاپیمایی که قابلیت هدایت یا دنبال کردن مسیری از پیش تعیین شده را دارد٬ این فن آوری ها و رویه هایی که امکان ورود، نزول و فرود کنترل شده ی فضاپیما را به دست می دهند در مجموع ( EDL ) نامیده می شوند که کوتاه شدهٔ ( entry, descent, and landing ) است. پسار جوی و گرمایش آیرودینامیکی این قدرت را به اتمسفر می دهد که مواد کوچک تر را به طور کامل متلاشی کند. این نیروها سبب می شوند، اجسامی که مقاومت فشاری کمتری دارند، منفجر شوند.
در مورد زمین، این وضعیت ورود به اتمسفر، در بالای خط کارمان در ارتفاع ۱۰۰ کیلومتری سطح زمین اتفاق می افتد، درحالی که در سیارهٔ ناهید ورود به ناهید در ارتفاع ۲۵۰ کیلومتری و در جو مریخ در ارتفاع ۸۰ کیلومتری است. اشیاء کنترل نشده، در سراسر جو شتاب می گیرند تا به حداکثر سرعت ممکن تحت گرانش زمین برسند. بیشتر اشیای کنترل شده به دلیل هایی مانند پروازهای زیر مداری ( برای مثال ورود مجدد موشک بالستیک قاره پیما ) ، مداری ( برای مثال شاتل فضایی ) ، یا مسیرهای شبه هزلولی، با سرعت مافوق صوت وارد جو می شوند. تکنولوژی های متنوع و پیشرفته ای توسعه یافته اند تا ورود مجدد به جو و پرواز در سرعت حداکثر را امکان پذیر کنند. یک روش های جایگزین ورود به اتمسفر برای اشیاء کنترل شده روش شناوری است که ورود با سرعت پایین صورت می گیرد[ ۱] که برای ورود سیاره ای مناسب است؛ جایی که جو ضخیم یا گرانش قوی یا هر دو شرایط ورود با سرعت بالا را دشوار می سازد. [ ۲]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفورود به جو به دو گونه صورت می گیرد: یکی ورود کنترل نشده، مانند ورود اجرام آسمانی، زباله های فضایی، یا شهاب سنگ هااست، و دیگری ورود کنترل شده، مانند ورود ساخته های بشری که با به کارگیری تکنولوژی برای ورود یا ورود مجدد به جو در نظر گرفته شده و از قبل برای روبرو شدن با دشواری های ورود به اتمسفر برنامه ریزی و آماده شده اند. برای فضاپیمایی که قابلیت هدایت یا دنبال کردن مسیری از پیش تعیین شده را دارد٬ این فن آوری ها و رویه هایی که امکان ورود، نزول و فرود کنترل شده ی فضاپیما را به دست می دهند در مجموع ( EDL ) نامیده می شوند که کوتاه شدهٔ ( entry, descent, and landing ) است. پسار جوی و گرمایش آیرودینامیکی این قدرت را به اتمسفر می دهد که مواد کوچک تر را به طور کامل متلاشی کند. این نیروها سبب می شوند، اجسامی که مقاومت فشاری کمتری دارند، منفجر شوند.
در مورد زمین، این وضعیت ورود به اتمسفر، در بالای خط کارمان در ارتفاع ۱۰۰ کیلومتری سطح زمین اتفاق می افتد، درحالی که در سیارهٔ ناهید ورود به ناهید در ارتفاع ۲۵۰ کیلومتری و در جو مریخ در ارتفاع ۸۰ کیلومتری است. اشیاء کنترل نشده، در سراسر جو شتاب می گیرند تا به حداکثر سرعت ممکن تحت گرانش زمین برسند. بیشتر اشیای کنترل شده به دلیل هایی مانند پروازهای زیر مداری ( برای مثال ورود مجدد موشک بالستیک قاره پیما ) ، مداری ( برای مثال شاتل فضایی ) ، یا مسیرهای شبه هزلولی، با سرعت مافوق صوت وارد جو می شوند. تکنولوژی های متنوع و پیشرفته ای توسعه یافته اند تا ورود مجدد به جو و پرواز در سرعت حداکثر را امکان پذیر کنند. یک روش های جایگزین ورود به اتمسفر برای اشیاء کنترل شده روش شناوری است که ورود با سرعت پایین صورت می گیرد[ ۱] که برای ورود سیاره ای مناسب است؛ جایی که جو ضخیم یا گرانش قوی یا هر دو شرایط ورود با سرعت بالا را دشوار می سازد. [ ۲]
wiki: ورود به جو