وُرْنِر، مانْفِرد (۱۹۳۴ـ۱۹۹۴)(Worner, Manfred)
وُرْنِر، مانْفِرد
سیاستمدار آلمانی و دبیرکل ناتو (۱۹۸۸ـ۱۹۹۴). در ۱۹۶۵ از طرف اتحادیۀ دموکرات مسیحی، که جزو حزب های راست میانه رو بود، به نمایندگی بوندستاگ (مجلس) آلمان غربی برگزیده شد. کارشناس امور استراتژیک، وزیر دفاع آلمان غربی (۱۹۸۲ـ۱۹۸۸)، و پشتیبان همکاری های نظامی نزدیک تر با اروپاییان بود. هلموت کهل، صدراعظم آلمان، در ۱۹۸۲ او را به سِمت وزارت دفاع منصوب کرد و وظیفۀ دشوار نظارت بر استقرار موشک های اتمی یا دارای کلاهک هسته ای امریکاییِ کروز و پرشینگ ۲ در خاک آلمان را در دهۀ ۱۹۸۰ به او سپرد که با مخالفت جنبش رو به رشد هواخواهان صلح در آلمان رو به رو شد. ورنر برای جبران کاهش میزان موالید در کشور، مدت خدمت نظام وظیفه را از ۱۵ به ۱۸ ماه افزایش داد. در ۱۹۸۸ در دورۀ تغییرات سریع در روابط شرق و غرب و آغاز فروپاشی کمونیسم در اروپای مرکزی و شرقی، به جای پیتر کارینگتون، سیاستمدار بریتانیایی، دبیرکل ناتو شد. در دورۀ دبیرکلیِ او در ۱۹۹۰ موافقت نامه ای برای کاهش بیشتر نیروهای غیراتمی شوروی و ناتو، مستقر در اروپا، به امضا رسید و در ۱۹۹۱ ناتو ناچار شد خود را با شرایط پس از تجزیۀ شوروی و انحلال پیمان ورشو تطبیق دهد. شورای همکاری آتلانتیک شمالی با حضور جمهوری های سابق شوروی تشکیل و در ۱۹۹۴ برنامۀ مشارکت برای صلح آغاز شد و همۀ اعضای پیشین پیمان ورشو به عقد موافقت نامۀ همکاری نظامی دعوت شدند.
وُرْنِر، مانْفِرد
سیاستمدار آلمانی و دبیرکل ناتو (۱۹۸۸ـ۱۹۹۴). در ۱۹۶۵ از طرف اتحادیۀ دموکرات مسیحی، که جزو حزب های راست میانه رو بود، به نمایندگی بوندستاگ (مجلس) آلمان غربی برگزیده شد. کارشناس امور استراتژیک، وزیر دفاع آلمان غربی (۱۹۸۲ـ۱۹۸۸)، و پشتیبان همکاری های نظامی نزدیک تر با اروپاییان بود. هلموت کهل، صدراعظم آلمان، در ۱۹۸۲ او را به سِمت وزارت دفاع منصوب کرد و وظیفۀ دشوار نظارت بر استقرار موشک های اتمی یا دارای کلاهک هسته ای امریکاییِ کروز و پرشینگ ۲ در خاک آلمان را در دهۀ ۱۹۸۰ به او سپرد که با مخالفت جنبش رو به رشد هواخواهان صلح در آلمان رو به رو شد. ورنر برای جبران کاهش میزان موالید در کشور، مدت خدمت نظام وظیفه را از ۱۵ به ۱۸ ماه افزایش داد. در ۱۹۸۸ در دورۀ تغییرات سریع در روابط شرق و غرب و آغاز فروپاشی کمونیسم در اروپای مرکزی و شرقی، به جای پیتر کارینگتون، سیاستمدار بریتانیایی، دبیرکل ناتو شد. در دورۀ دبیرکلیِ او در ۱۹۹۰ موافقت نامه ای برای کاهش بیشتر نیروهای غیراتمی شوروی و ناتو، مستقر در اروپا، به امضا رسید و در ۱۹۹۱ ناتو ناچار شد خود را با شرایط پس از تجزیۀ شوروی و انحلال پیمان ورشو تطبیق دهد. شورای همکاری آتلانتیک شمالی با حضور جمهوری های سابق شوروی تشکیل و در ۱۹۹۴ برنامۀ مشارکت برای صلح آغاز شد و همۀ اعضای پیشین پیمان ورشو به عقد موافقت نامۀ همکاری نظامی دعوت شدند.
wikijoo: ورنر،_مانفرد_(۱۹۳۴ـ۱۹۹۴)