وِرْمیر، یان (۱۶۳۲ـ۱۶۷۵)(Vermeer, Jan)
تابلوی خدمتکار در حال ریختن شیر، اثر یان ورمیر
نقاش هلندی. در دلفت هنرآفرینی می کرد. صحنه های روزمرۀ آرامی را به تصویر کشید که از نوعی سادگی تا حد انتزاع، تناسبات رنگی ظریف، و قابلیت نظرگیر القای تابش نور بر روی اشیا برخوردارند. توری باف (ح ۱۶۵۵؛ لوور، پاریس)، و خدمتکار در حال ریختن شیر (ح ۱۶۵۸؛ موزۀ ملی، آمستردام) نمونه هایی از آثار اویند. ورمیر بدان سبب که به کیفیت های صوری نقاشی بیش از موضوع آن اهمیت می دهد، از دیگر نقاشان هلندی، متمایز است. توازن و سادگی طرح، تناسب های رنگی، و ظرایف بافت و رنگ و نور ازجملۀ این کیفیت ها به شمار می روند. تأثیر هنر ایتالیا در نخستین آثار او، ازجمله دیانا و حوریانش (ح ۱۶۵۵؛ موریتشویس، لاهه) و معشوقه (۱۶۵۶؛ نگارخانۀ استادان کهن، درسدن) مشهود است. ولی شیوۀ کاملاً مستقلی ـ کاملاً هلندی ـ در منظره هایی همچون چشم انداز دلفت (۱۶۵۸ـ۱۶۶۰؛ موریتشویس، لاهه) و خیابان کوچک (موزۀ ملی، آمستردام) خودنمایی می کند، و واقعیت عینی در این آثار به خوبی منتقل می شود (به احتمال زیاد ورمیر از اتاق تاریک استفاده می کرده است). درون خانه های مشهوری که تصویر کرد ـ که در ظرافت و شکوه از آثار پیتر دِ هوخ، خرارت تربورخ، و گابریل متسو پیشی می گیرند ـ آثاری همچون بانوی ایستاده در پای ویرجینال (نگارخانۀ ملی لندن)، کارگاه نقاش (موزۀ تاریخ هنر، وین)، دختر دستار به سر (موریتشویس، لاهه) و زن در حال توزین مروارید (نگارخانۀ ملی هنر واشینگتن دی سی) را دربر می گیرد. ورمیر احتمالاً شاگرد کارِل فابریتسیوس بوده است. در ۱۶۵۳ به عضویت صنف نقاشان دلفت درآمد، و دو بار در سال های ۱۶۶۲ و ۱۶۷۰ به ریاست صنف انتخاب شد. در فقر درگذشت، و بی گمان تأمین مایحتاج خانوادۀ بزرگش از دلایل فقر او بود. ظاهراً نقاش پرکاری نبود و کمتر از ۴۰ اثر موثّق از او باقی مانده است. پس از مرگش به فراموشی سپرده شد، تا این که «بورگر» (تئوفیل توره) منتقد فرانسوی، در ۱۸۶۶ او را از نو کشف کرد.
تابلوی خدمتکار در حال ریختن شیر، اثر یان ورمیر
نقاش هلندی. در دلفت هنرآفرینی می کرد. صحنه های روزمرۀ آرامی را به تصویر کشید که از نوعی سادگی تا حد انتزاع، تناسبات رنگی ظریف، و قابلیت نظرگیر القای تابش نور بر روی اشیا برخوردارند. توری باف (ح ۱۶۵۵؛ لوور، پاریس)، و خدمتکار در حال ریختن شیر (ح ۱۶۵۸؛ موزۀ ملی، آمستردام) نمونه هایی از آثار اویند. ورمیر بدان سبب که به کیفیت های صوری نقاشی بیش از موضوع آن اهمیت می دهد، از دیگر نقاشان هلندی، متمایز است. توازن و سادگی طرح، تناسب های رنگی، و ظرایف بافت و رنگ و نور ازجملۀ این کیفیت ها به شمار می روند. تأثیر هنر ایتالیا در نخستین آثار او، ازجمله دیانا و حوریانش (ح ۱۶۵۵؛ موریتشویس، لاهه) و معشوقه (۱۶۵۶؛ نگارخانۀ استادان کهن، درسدن) مشهود است. ولی شیوۀ کاملاً مستقلی ـ کاملاً هلندی ـ در منظره هایی همچون چشم انداز دلفت (۱۶۵۸ـ۱۶۶۰؛ موریتشویس، لاهه) و خیابان کوچک (موزۀ ملی، آمستردام) خودنمایی می کند، و واقعیت عینی در این آثار به خوبی منتقل می شود (به احتمال زیاد ورمیر از اتاق تاریک استفاده می کرده است). درون خانه های مشهوری که تصویر کرد ـ که در ظرافت و شکوه از آثار پیتر دِ هوخ، خرارت تربورخ، و گابریل متسو پیشی می گیرند ـ آثاری همچون بانوی ایستاده در پای ویرجینال (نگارخانۀ ملی لندن)، کارگاه نقاش (موزۀ تاریخ هنر، وین)، دختر دستار به سر (موریتشویس، لاهه) و زن در حال توزین مروارید (نگارخانۀ ملی هنر واشینگتن دی سی) را دربر می گیرد. ورمیر احتمالاً شاگرد کارِل فابریتسیوس بوده است. در ۱۶۵۳ به عضویت صنف نقاشان دلفت درآمد، و دو بار در سال های ۱۶۶۲ و ۱۶۷۰ به ریاست صنف انتخاب شد. در فقر درگذشت، و بی گمان تأمین مایحتاج خانوادۀ بزرگش از دلایل فقر او بود. ظاهراً نقاش پرکاری نبود و کمتر از ۴۰ اثر موثّق از او باقی مانده است. پس از مرگش به فراموشی سپرده شد، تا این که «بورگر» (تئوفیل توره) منتقد فرانسوی، در ۱۸۶۶ او را از نو کشف کرد.
wikijoo: ورمیر،_یان_(۱۶۳۲ـ۱۶۷۵)