ورزش زورخانه ای یا ورزش باستانی یا ورزش پهلوانی، با قدمت بیش از 3000 سال نام دسته ای از حرکات ورزشی و رزمی است، که در گود زورخانه و با آواز و نواز و گوبش مرشد از گذشته های دور رواج داشته است. هم چنین در زورخانه افزون بر ورزش زورخانه ای، کشتی پهلوانی نیز گرفته می شود.
... [مشاهده متن کامل]
پروندهٔ ثبت جهانی آیین های پهلوانی و زورخانه ای به کوشش فدراسیون ورزش پهلوانی و زورخانه ای ایران با همکاری سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری آماده گردید. «آیین های پهلوانی و زورخانه ای» در سال ۲۰۱۰ در فهرست میراث معنوی یونسکو از سوی ایران به عنوان میراث بشری و بخشی از تاریخ ایران به ثبت جهانی رسید.
دانشنامه بروک هاوس آلمانی، با استناد به پژوهش های دانشگاه ورزش آلمان، ورزش زورخانه ای را در کتاب اصلی و جلد ویژه ورزش، کهن ترین ورزش بدنسازی جهان بازشناسانده است.
روز ۱۷ شوال در ایران هرساله روز فرهنگ پهلوانی و ورزش زورخانه ای نامگذاری شده است.
ورزش و انجام حرکات پهلوانی جزو فعالیت های اصلی روزمره ایرانیان در دوران باستان بوده است. مردمان آن زمان، برای ورزشکاران با توان بدنی و منش و نگرش والای شان، ارزش بسیاری قائل بودند و همواره سپاسگزار ایشان بوده اند.
چنین برمی آید که، زورخانه در حدود هفتصد سال پیش ( سده هفتم خورشیدی ) به وسیلهٔ محمود معروف به پوریای ولی با این سازوکار امروزی بازسازمان دهی شده است. از این رو، بر پایهٔ رفتار و منش تاریخی و اسطوره های ایران زورخانه می تواند دست کم در ایران تاریخی بسیار کهن تر از آنچه گمان می رود، داشته باشد.
جایگاه زورخانه پس از اسلام، در زنده کردن فرهنگ و آیین افتادگی و برادری که از عهد باستان در ایران رواج داشته است، اهمیت ویژه دارد.
در دانشنامه بروک هاوس چنین آمده: در بازه زمانی خاصی، در بیش از ۱۲۰۰ سال پیش که صلح و آرامش نسبی بر ایران حکم فرما بود، جنگجویان ایرانی افزار نبرد همچون گرز، کمان و سپر را برای آماده سازی بدن برای آینده، تبدیل به افزار ورزشی نموده و با اینها به ورزیدن تن و روان پرداختند.
ورزش زورخانه ای آداب و سنت ویژه خود را دارد. آداب و سننی که با پیروی از پهلوانان و دلاوران افسانه ای دورهٔ باستانی و تاسی از پیشوای نخستین شیعیان و جوانمردان، خوی و منش مردانگی و افتادگی و جوانمردی را در ورزشکاران برمی انگیزد و یا نیرو می بخشد. ساختن این ویژگی های نیکو هماهنگ است با سروده ها و داستان هایی به صورت آهنگین و به همراهی «ضرب زورخانه» که مهم ترین ساز این نوع موسیقی است و برای برانگیختن ورزشکاران در هنگام ورزش از سوی «مرشد» خوانده می شود. ورزشکاران هماهنگ با موسیقی و نوای مرشد، جست وخیز می کنند و حرکات زیبای گروهی یا فردی به نمایش می گذارند.
... [مشاهده متن کامل]
پروندهٔ ثبت جهانی آیین های پهلوانی و زورخانه ای به کوشش فدراسیون ورزش پهلوانی و زورخانه ای ایران با همکاری سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری آماده گردید. «آیین های پهلوانی و زورخانه ای» در سال ۲۰۱۰ در فهرست میراث معنوی یونسکو از سوی ایران به عنوان میراث بشری و بخشی از تاریخ ایران به ثبت جهانی رسید.
دانشنامه بروک هاوس آلمانی، با استناد به پژوهش های دانشگاه ورزش آلمان، ورزش زورخانه ای را در کتاب اصلی و جلد ویژه ورزش، کهن ترین ورزش بدنسازی جهان بازشناسانده است.
روز ۱۷ شوال در ایران هرساله روز فرهنگ پهلوانی و ورزش زورخانه ای نامگذاری شده است.
ورزش و انجام حرکات پهلوانی جزو فعالیت های اصلی روزمره ایرانیان در دوران باستان بوده است. مردمان آن زمان، برای ورزشکاران با توان بدنی و منش و نگرش والای شان، ارزش بسیاری قائل بودند و همواره سپاسگزار ایشان بوده اند.
چنین برمی آید که، زورخانه در حدود هفتصد سال پیش ( سده هفتم خورشیدی ) به وسیلهٔ محمود معروف به پوریای ولی با این سازوکار امروزی بازسازمان دهی شده است. از این رو، بر پایهٔ رفتار و منش تاریخی و اسطوره های ایران زورخانه می تواند دست کم در ایران تاریخی بسیار کهن تر از آنچه گمان می رود، داشته باشد.
جایگاه زورخانه پس از اسلام، در زنده کردن فرهنگ و آیین افتادگی و برادری که از عهد باستان در ایران رواج داشته است، اهمیت ویژه دارد.
در دانشنامه بروک هاوس چنین آمده: در بازه زمانی خاصی، در بیش از ۱۲۰۰ سال پیش که صلح و آرامش نسبی بر ایران حکم فرما بود، جنگجویان ایرانی افزار نبرد همچون گرز، کمان و سپر را برای آماده سازی بدن برای آینده، تبدیل به افزار ورزشی نموده و با اینها به ورزیدن تن و روان پرداختند.
ورزش زورخانه ای آداب و سنت ویژه خود را دارد. آداب و سننی که با پیروی از پهلوانان و دلاوران افسانه ای دورهٔ باستانی و تاسی از پیشوای نخستین شیعیان و جوانمردان، خوی و منش مردانگی و افتادگی و جوانمردی را در ورزشکاران برمی انگیزد و یا نیرو می بخشد. ساختن این ویژگی های نیکو هماهنگ است با سروده ها و داستان هایی به صورت آهنگین و به همراهی «ضرب زورخانه» که مهم ترین ساز این نوع موسیقی است و برای برانگیختن ورزشکاران در هنگام ورزش از سوی «مرشد» خوانده می شود. ورزشکاران هماهنگ با موسیقی و نوای مرشد، جست وخیز می کنند و حرکات زیبای گروهی یا فردی به نمایش می گذارند.
