وَرجاوَند، پرویز (تهران ۱۳۱۳ـ ۱۳۸۵ش)
وَرجاوَند، پرویز
مـتـرجم، باسـتـان شنـاس و انسان شناس ایرانی. پس از دریافت دیپلم ریاضی و ادبی، نخست رشتۀ نقشه برداری و سپس باستان شناسی و بعد فوق لیسانس علوم اجتماعی را در تهران پی گرفت و بعد راهی فرانسه شد و تحصیلات خود را در مدرسۀ عالی لوور و دانشگاه سوربون ادامه داد و به اخذ گواهی نامه ها و دیپلم نایل آمد و دکترای خود را نیز از دانشگاه سوربون گرفت. سپس دورۀ مدرسۀ عالی تتبعات دانشگاه پاریس را به پایان برد و پس از بازگشت به ایران، به عنوان مسئول بخش پژوهش های مردم شناسی، ایلات و عشایر مؤسسه علوم اجتماعی برگزیده شد و با سِمت دانشیار در دانشگاه تهران به تدریس پرداخت و تا استادی پیش رفت. در ۱۳۴۳ش، در سمت مشاور عالی سازمان ملی حفاظت آثار باستانی، برای نخستین بار، مرکزی را برای آموزش علمی کار مرمت و بازپیرایی آثار باستانی و بناهای تاریخی پایه گذارد. چندی نیز مسئولیت تشکیل نخستین دورۀ تخصصی تربیت کارشناسان فرهنگ و مردم را برای مرکز فرهنگ عامۀ وابسته به رادیو و تلویزیون به عهده داشت. چندی نیز مسئول و سردبیر مجله های دو زبانۀ باستان شناسی و هنر ایران و فرهنگ معماری ایران، و نیز عضو شورای نویسندگان مجله های هنر و معماری، و هنر و مردم بود. همچنین با دایرةالمعارف بزرگ اسلامی، دایرةالمعارف تشیع، دانشنامۀ زن، و دایرةالمعارف ایرانیکا همکاری داشت. آخرین سِمت دولتی او، پس از پیروزی انقلاب اسلامی، مسئولیت وزارت فرهنگ و هنر در دولت موقت مهدی بازرگان بود. مقالات بسیاری از او در نشریات علمی ایران و خارج انتشار یافته است. از تألیفات اوست: کاوش رصدخانۀ مراغه و سیری در دانش ستاره شناسی ایران (۱۳۶۶ش)؛ سیمای تاریخ و فرهنگ قزوین، ۳جلد (۱۳۷۷ش)؛ میراث های تمدن ایرانی در سرزمین های آسیایی شوروی؛ بناهای تاریخی ایران (۱۳۵۷ش). از ترجمه های اوست: خراسان و ماوراءالنهر از بلینسکی (۱۳۶۴ش)؛ هنر معماری در سرزمین های اسلامی از ج هوگ.
وَرجاوَند، پرویز
مـتـرجم، باسـتـان شنـاس و انسان شناس ایرانی. پس از دریافت دیپلم ریاضی و ادبی، نخست رشتۀ نقشه برداری و سپس باستان شناسی و بعد فوق لیسانس علوم اجتماعی را در تهران پی گرفت و بعد راهی فرانسه شد و تحصیلات خود را در مدرسۀ عالی لوور و دانشگاه سوربون ادامه داد و به اخذ گواهی نامه ها و دیپلم نایل آمد و دکترای خود را نیز از دانشگاه سوربون گرفت. سپس دورۀ مدرسۀ عالی تتبعات دانشگاه پاریس را به پایان برد و پس از بازگشت به ایران، به عنوان مسئول بخش پژوهش های مردم شناسی، ایلات و عشایر مؤسسه علوم اجتماعی برگزیده شد و با سِمت دانشیار در دانشگاه تهران به تدریس پرداخت و تا استادی پیش رفت. در ۱۳۴۳ش، در سمت مشاور عالی سازمان ملی حفاظت آثار باستانی، برای نخستین بار، مرکزی را برای آموزش علمی کار مرمت و بازپیرایی آثار باستانی و بناهای تاریخی پایه گذارد. چندی نیز مسئولیت تشکیل نخستین دورۀ تخصصی تربیت کارشناسان فرهنگ و مردم را برای مرکز فرهنگ عامۀ وابسته به رادیو و تلویزیون به عهده داشت. چندی نیز مسئول و سردبیر مجله های دو زبانۀ باستان شناسی و هنر ایران و فرهنگ معماری ایران، و نیز عضو شورای نویسندگان مجله های هنر و معماری، و هنر و مردم بود. همچنین با دایرةالمعارف بزرگ اسلامی، دایرةالمعارف تشیع، دانشنامۀ زن، و دایرةالمعارف ایرانیکا همکاری داشت. آخرین سِمت دولتی او، پس از پیروزی انقلاب اسلامی، مسئولیت وزارت فرهنگ و هنر در دولت موقت مهدی بازرگان بود. مقالات بسیاری از او در نشریات علمی ایران و خارج انتشار یافته است. از تألیفات اوست: کاوش رصدخانۀ مراغه و سیری در دانش ستاره شناسی ایران (۱۳۶۶ش)؛ سیمای تاریخ و فرهنگ قزوین، ۳جلد (۱۳۷۷ش)؛ میراث های تمدن ایرانی در سرزمین های آسیایی شوروی؛ بناهای تاریخی ایران (۱۳۵۷ش). از ترجمه های اوست: خراسان و ماوراءالنهر از بلینسکی (۱۳۶۴ش)؛ هنر معماری در سرزمین های اسلامی از ج هوگ.
wikijoo: ورجاوند،_پرویز_(تهران_۱۳۱۳ـ_۱۳۸۵ش)